Het was vreemd vanmorgen. Ik had mijn wekker op zes uur gezet omdat een vriend die op bezoek was de boot moest halen en bang was dat hij zich zou verslapen. En ik werd wakker. En ik ging een kwartiertje later of zo uit bed. En ik controleerde of hij wakker was, en dat was hij. Dus ik ging weer terug naar bed en stond opnieuw op om kwart voor zeven omdat dat het tijdstip was waarop hij weg wilde om de boot te halen.
En weer kwam er iets erg positiefs naar me toe, want hij zei dat zijn bezoek en dat ik erg inspirerend was geweest. Dus weer, tegen alles wat ik de laatste tijd gewend was, een erg positieve ervaring die ‘naar me toe kwam’.
Omdat het voor mijn doen wel erg vroeg was en omdat het gisteravond erg laat was, we hadden tot ca. één uur gewerkt en daarna nog even een laatste gesprek gehad, ja met ‘rum and coke’, besloot ik nog een uurtje of zo weer naar bed te gaan.
En toen het tijd was om op te staan merkte ik dat ik weer(?) helemaal down was, weer helemaal ‘naar beneden viel’, weer helemaal niet wist wat te doen, weer helemaal in paniek was, weer helemaal in ‘fear mode’ was. En ik weet zo geen oefening of zo om daar uit te komen, behalve iets als ‘afwachten tot het overgaat of over is’.
En ook nu nog, ja ik ben uiteindelijk toch opgestaan, heb koffie gedronken, heb gedouched, voel ik toch nog steeds die leegte, geen toekomst, geen ‘zin’. Alsof niets wat ik doe of zou doen zin heeft. En dat heeft het in filosofische zin natuurlijk ook niet. Op de een of andere manier moet je die zin zelf maken, zelf zin geven aan je leven. En dat is natuurlijk waar elk bewustzijn mee worstelt.
En ik zie dat ik weer helemaal afgeweken ben van m’n titel. Want ik wilde eigenlijk iets schrijven, iets delen als ‘geprogrammeerd zijn’ of je programmeren voor succes of het omgekeerde. Iets als dat ik op de een of andere manier niet overweg kan met goede dingen die naar me toe komen. Dat ik ergens diep van binnen vind dat ik het niet waard ben of zo. En dat ik toch op weg ben om daar uit te komen, want natuurlijk wil ik graag succes, wil ik graag aandacht, wil ik graag nuttig zijn, wil ik graag positieve dingen uitstralen. En ik wilde iets schrijven dat dat tijd kost, dat je dus niet moet opgeven, dat het omprogrammeren wel degelijk ‘onderweg’ is. Dat we soms geduld moeten hebben.
En ja, ik wil graag iets geven, ondanks dat ergens het leven helemaal geen zin heeft, niet voor jou en niet voor mij. Ik wil graag succesvol zijn, plezier hebben, gelukkig zijn, net als jij, ondanks dat er misschien geen zin is. En ergens ís dat ook de zin op de een of andere manier, ergens is dat ook wat ik steeds hoor. Dat we elkaar die dingen ‘moeten’ geven. Dat dát misschien zin geeft aan het leven. Dat dát de zin is van het leven.
Reageer hier eens op als je wilt, hieronder.