Vandaag was eigenlijk een fantastische dag uit, die natuurlijk begon met wat geharrewar over niet klaar zijn en te laat vertrekken en zo. En met een bezoek aan Botoy‘s in Bulua voor ontbijt. Ontbijt met lechon dus en zo, eten waar ik eigenlijk helemaal niet van houd en al helemaal niet als ontbijt, ondanks dat het al bijna lunchtijd was.
Gelukkig doe ik de laatste tijd erg m’n best om het positieve van dingen in te zien en al gauw kwamen herinneringen boven aan toen we vaak met de honden naar Initao gingen. En vooral de herinnering toen we daar een keer met de puppies, tien puppies welteverstaan, naartoe gingen. En dus ook bij Botoy‘s Bulua stopten, blijkbaar ook om te eten, want één van de puppies slaagde er toen in uit het raam van de auto te klimmen en was dus bijna weg of verongelukt.
En ik bedacht me dus ook dat één van mijn wensen, dromen, doelen of hoe je het ook noemen wilt, is om weer dat soort dagtochtjes te maken. En zonder auto lukt dat dus niet zo goed en die hebben we dus al lang niet meer. Maar vandaag bedacht ik me dus, vooral toen ik dus een wat negatief gevoel had over het eten bij Botoy‘s had, dat dit dus één van die dagtochtjes was, of eigenlijk meer, waar ik best wel veel over gedacht(?!) heb de laatste tijd. En bij zo’n tocht hoort een stop in Bulua, bij Botoy‘s. Dus die stop was eigenlijk iets wat ik heel graag wil, heel graag wilde en al gauw draaide mijn gevoel om van negatief naar positief en gelukkig was er zelfs een gerecht waar ik best van houd als ontbijt.
Dus ja, het is vaak toch een kwestie van hoe je tegen dingen aankijkt of je ze als positief of negatief ervaart.
Volgende stop was Initao, en nee, niet met honden en niet om te zwemmen, maar om koffie te drinken en eventueel een canopy walk te doen. Want het zwemgebied is gelegen in een natuurgebied, een overgebleven stukje tropisch regenwoud. En ik had daar eigenlijk niet zoveel zin in, in die canopy walk, want dat betekent dus klimmen en daar wordt je moe van. En ik verwachtte dat dat nogal wat tijd zou kosten en ik had me verheugd op een bezoek aan een waterval in Iligan. Maar toen ons verteld werd dat de canopy walk tijdelijk gesloten was was ik toch wat teleurgesteld. Want ik was eigenlijk best benieuwd wat ze daar nu van gemaakt hadden. En toen ik dus een soort brug (foto volgt) het bos in zag gaan kon ik het dus niet laten om die brug, dat pad op te lopen. En waar ik dus een hek verwachtte met een tekst als ‘tijdelijk gesloten’ bleef de brug, het pad doorlopen in een soort helling die heel geleidelijk omhoog ging. En tot m’n verbazing was aan het eind van die helling een hele grote, hoge ijzeren wenteltrap. Die dus ook niet gesloten was. En ik dus samen met Chris, een kennis van ons die bij ons op bezoek is en vandaag dus meegegaan was op onze dagtocht, naar boven. En pas bovenaan, toch zo’n beetje het hoogste punt van de canopy walk, bleek waarom de canopy walk tijdelijk gesloten was, want er was blijkbaar een platform naar beneden gevallen waardoor de loopbruggen door de boomtoppen niet meer bereikbaar waren.
Maar ik was onder de indruk, want deze canopy walk was dus veel meer canopy walk dan ik op deze plek verwacht had. En dus heel geschikt om toeristen aan te trekken, toeristen van dienst te zijn met een gezellige, leuke en interessante dag uit. En zelfs in een tropisch regenwoud waar een weg doorheen loopt en waar je dus binnen tien minuten tussen de boomtoppen kunt lopen. Iets waar ik eerder in m’n leven voor naar een bijzonder afgelegen plek in het Amazonegebied ben gereisd.
Maar goed, te gevaarlijk om naar de ‘echte’ loopbruggen te klimmen en als het platform op de een of andere manier naar beneden gevallen was was de rest van de constructie misschien ook niet betrouwbaar, dus terug naar beneden. Maar wel wat gefrustreerd, want dit is weer zo’n voorbeeld van hoe het naar mijn idee dus niet moet als je toeristen wilt aantrekken, zeker als je een land bent waar relatief veel arme mensen wonen en waar je dus de inkomsten uit toerisme goed zou kunnen gebruiken. En er zijn dus meer voorbeeld, maar daarover denk ik vandaag meer in m’n engelse bericht.
Dus geen ‘echte’ canopy walk vandaag en na wat foto’s gemaakt te hebben van het begin van de canopy walk in Initao en koffie verder op weg naar Iligan waar we van plan waren de Tinago waterval te bezoeken. En daar is verder weinig over te vertellen, behalve dat het één van de mooiste watervallen hier in de buurt is en dat we heerlijk konden zwemmen en dat er bamboevlotten beschikbaar zijn waarmee je tot onder de waterval kunt varen. En dus ook perfect voor toeristen en dagjes uit.
Dus ja, de gedachten om zelf, liefst samen met mijn partner, weer iets met toerisme te doen, kwam weer op. Want er zijn hier best interessante dingen te doen en te zien, maar op de een of andere manier weten mensen dat niet.
Maar dat laatste is niet zo gek, want ik ging ook voor watervallen naar Camiguin en Dumaguete. En er dus na één of twee jaar achterkwam dat er een hele grote waterval hier drie kwartier of zo vandaan is en een andere, wat kleiner, maar zelfs mooiere, een half uur of misschien nog minder. Dus ja, er zit toch iets in de huidige slogan van het filipijnse ministerie van toerisme: “It’s more fun in The Philippines”.