Vandaag was één van die dagen waarop alles mis lijkt te gaan, waarop niets lukt, of in ieder geval niet zonder dat er ergens iets misgaat. En het lijkt erop dat je inderdaad dingen aantrekt naar hoe je je voelt, hoe je ‘vibreert’. En ik vroeg me af of het iets te maken had met het telefoongesprek dat ik gisteren had met mijn moeder. Waarschijnlijk wel, want ik voel me vaak wat down als ik m’n moeder heb gebeld.
En niets mis met m’n moeder, begrijp me niet verkeerd. Maar ik zie steeds meer hoe je opvoeding invloed heeft, bepalend is voor je leven. Of niet zozeer je opvoeding, maar meer, ja, ik weet eigenlijk niet precies hoe ik het moet zeggen.
En ik lijk denk ik veel op m’n moeder, meer dan ik ooit verwacht had. De laatste tijd vraag ik me vaak af als ik kritiek krijg die ik ook richting m’n moeder had wat er precies bedoeld wordt. Iets als, dat zijn ook adviezen die ik richting m’n moeder gaf, zou geven, dus wat zegt dat over mij, hoe kan ik dingen anders doen?
En ik voel me vaak machteloos omdat ik niet begrijp wat er bedoeld wordt. En ik zag dat ook altijd bij m’n moeder, dat de dingen die ik probeerde duidelijk te maken, dingen waarin ik haar graag zag veranderen, (ook) niet overkwamen bij m’n moeder. Dat was overigens voor beide partijen heel vervelend, heel lastig.
En ergens worden dingen ook ‘doorgegeven’, vooral denk ik vanuit je opvoeding, vooral door je ouders of de mensen waar je door bent opgevoed. Alleen hoe draai je dat dan om als je denkt dat het anders kan, beter kan, want die dingen zitten zó diep in je dat ze denk ik heel moeilijk te vinden, laat staan te veranderen zijn. Ik zie mezelf bijvoorbeeld in een zelfde soort situatie zitten als mijn zus tien, vijftien jaar geleden zat. En dat had ik me nooit voor kunnen stellen, want zo’n situatie paste helemaal niet bij mij, niet bij m’n karakter. En toch gebeurt het, tegen alles in wat ik altijd geloofde dat ‘goed’ was, wat je als mens ‘moet doen’, geacht wordt te doen. En dat is heel vreemd, dat maakt me heel machteloos, want het lijkt er dus op dat je eigen ‘wil’ of zelfs je persoonlijkheid of intelligentie niet zoveel uitmaakt met waar je terecht komt in het leven, of je succes hebt of niet.
En het voelt voor mij iets als ‘God straft direct’: Iets als ‘jij hebt toen je zus niet begrepen en niet geholpen, dus nu moet je maar voelen hoe dat is’. En ja, het positieve is dus dat ik nu veel beter begrijp waar m’n zus toen stond en dat ik, als ik geweten had wat ik nu weet, dingen wellicht anders had gedaan. Dus ja, ik heb er wel veel van geleerd en ik ben veel, veel voorzichtiger geworden met oordelen over anderen. ‘Goed’ is inderdaad een heel relatief begrip en het wordt vooral bepaald door je omstandigheden in hoeverre je ‘slecht’ kunt zijn, hoewel ik al sinds zo’n jaar of dertig weet dat ik iemand dood zou kunnen slaan als hij mij te na komt. En ik weet sinds vorig jaar dat ik inderdaad kan bedelen en ook in staat ben om te stelen. En dat had ik nou nooit van mezelf gedacht, want die dingen zijn ‘slecht’.
Maar als je niets meer hebt of in ieder geval het gevoel hebt dat je niets meer hebt geldt inderdaad, in ieder geval voor mij, ‘een kat in het nauw maakt rare sprongen’.
Dus ja, wees heel voorzichtig met oordelen over anderen, want je weet niet waar ze vandaan komen en wat ze meegemaakt hebben en waar ze in het leven staan.