Ja, vandaag kwam dus even een weerslag. En ik weet ook hoe het komt want ergens ben ik gewoon op een klant aan het wachten, op een ‘go signal’ om z’n website om te zetten naar een beter systeem en de problemen rond die website nu eindelijk op te lossen. En ik wil hem niet achter de vodden zitten want het is mijn probleem dat ik hem, dat ik dit werk, dat ik dit geld zo nodig heb. Maar het duurt nu wel erg lang en dat werkt gewoon op m’n zenuwen. En ik weet ook even niet wat ik nu anders moet, want deze site is in de richting die ik nu gekozen heb en die klant is hopelijk een belangrijke referentie.
En het probleem, deze situatie komt me bekend voor en dat irriteert me natuurlijk nog veel meer. Gewoon het gevoel niet nodig te zijn, niet te kunnen leveren wat de wereld, wat mensen nodig hebben. Gewoon veel te veel tijd hebben om na te denken in plaats van druk te zijn. En ik heb altijd, of in ieder geval het grootste deel van m’n leven, hard gewerkt. Maar daar ligt dus de oplossing niet. En ik ben wel altijd m’n eigen gang gegaan maar heb ook altijd geprobeerd datgene te doen waarvan ik dacht dat het van me verwacht werd. En op de een of andere manier werkt dat dus niet. Maar wat dan wel? Ik weet het gewoon niet meer.
Dingen doen werkt niet en geen dingend doen werkt ook niet. Ben ik nu de enige? Nee, vast niet, zeker niet, zeker niet wat ik de laatste tijd op televisie zie met onvrede in diverse delen van de wereld. En onvrede die ik hoor uit Nederland.
Maar wat kan ik dan doen? Toch maar gewoon doorschrijven, toch maar gewoon doorgaan? Ik denk het wel, want dat zit ook in m’n aard. Maar vandaag vond ik even niet leuk en ik wist het tot nu toe, na elf uur ’s avonds, niet om te draaien. En dat is de eerste keer in maanden. Dus niet leuk.
Morgen beter.