De pijn is terug. Die vreselijke pijn. Nee, nu even niet, nu ik besloot dit op te schrijven. Gek is dat. En die schuld, dat schuldgevoel. En ik weet nog steeds niet of ik nu zo anders ben of dat iedereen dat kent. En die schuld is gerelateerd aan dat iedereen lijkt te zeggen dat ik zelf verantwoordelijk ben, lees dat ik zelf de schuld van alles ben.
Dus hoe doen anderen daar nu mee? Anderen lijken minder alleen te zijn, minder te lijden dan ik. En gek opnieuw, nu ik dit schrijf, nu ik opstond en naar de computer ging voel ik me nog meer schuldig. En ja, dan komt dat sarcasme weer op.
Kan er dan niks meer ‘gewoon’ zijn? Moet ik echt zelf overal voor zorgen? Maar zo werkt de wereld toch niet? Niemand kan het toch alleen? Niemand kan toch meer voor z’n eigen eten zorgen? Iedereen moet toch dingen kopen en zo?
En ik heb het gevoel dat ik nu net (weer) schreef als een kind, een hulpeloos kind.
En iedereen lijkt het te weten. Ik was bezig met een artikel over vergeving in de Engelse site. En ik zocht dus naar ‘how to forgive’ en kwam onder andere op de pagina over vergeving terecht op Zen Habits. En altijd weer dezelfde dingen, laten gaan, focusen op het nu en eigen verantwoordelijkheid, hoewel ik net iets las van dat we allemaal deelnemers zijn in het leven en geen slachtoffers. Dat vind ik wel mooi gezegd.
En ik lees nu weer over verantwoordelijkheid. Wat had ik kunnen doen? Wat had ik kunnen doen om te voorkomen dat ik ben waar ik nu ben? Ik heb eigenlijk geen idee en ik hoor nu ook m’n moeder (weer) zeggen dat ze gewoon zichzelf was en haar best deed.
En hoe kan ik nu mezelf vergeven voor wie ik ben? Inderdaad, hetzelfde als mijn moeder ervoer of misschien nog ervaart. Waarom willen mensen altijd dat ik verander? Waarom is het nooit goed genoeg? Waarom is het nooit goed?
En ik lees nog iets verder over vergeving. Dat het niet betekent dat je het verleden kan vergeten of veranderen. En ook niet dat je het gedrag van de ander (of jezelf???) kunt veranderen. Maar dat het betekent ‘laten gaan van de woede en de pijn’. En naar een betere plaats gaan.
En ja, misschien moet ik het toch opschrijven. Mijn grootste verdriet, mijn grootste pijn. Datgene waar ik alles voor doe, mijn grootste ‘need’. En wat ik dus niet heb en maar heel kort gehad heb in m’n leven. En ja, daar heb ik een ander voor nodig, de actie van een ander. Maar hoe doe je dat dan, hoe realiseer je dat dan? Iets wat je zelf niet kunt, maar wat een ander moet doen, waar je een ander voor nodig hebt?