Raar dat ik al meer dan twee jaar het begrip codependence ken en weet dat dat op mij van toepassing is, dat ik erg veel codependent gedrag vertoon. Maar niets was wellicht meer doorbrekend dan vorige week in een Coda meeting iets te zeggen en te beginnen met “Ik ben Guus en ik ben codependent”.
En natuurlijk ben ik bang, want het Coda programma is gebaseerd op het programma van de Anonieme Alcoholisten en dat is iets heel engs, want wat verslaafd zijn aan alcohol betekent weten we denk ik bijna allemaal wel. En als je in dat programma zit ben je ‘slecht’, tenminste zo is het in mijn beleving. En meer beangstigend, je komt er nooit meer vanaf, je bent voor de rest van je leven verslaafd.
En er ging dus de laatste weken heel wat door me heen, want ik wil niet ‘ziek’ zijn en al helemaal geen ziekte hebben die je niet kunt zien en die relatief onbekend is, zelfs niet officieel erkend is of was in Nederland.
Maar vandaag gebeurde er dus iets en ik weet niet precies wat. En ik denk dat het toch te maken had met dat ik vorige week voor het eerst iets zei, nadat ik weken lang geluisterd had en mezelf niet eens had voorgesteld toen ik nieuw was. Maar dat is denk ik ook weer iets typisch van codependent gedrag.
En ik denk dat het vandaag voor het eerst van m’n leven iets van hoop voelde, iets van dat het leven toch meer te bieden heeft dan angst en schaamte en je altijd minder dan anderen voelen. En ja, ik ben dus anders en zeer waarschijnlijk ongelukkiger dan gemiddeld, iets waar ik tot nu toe niet zoveel mee kon, iets wat inderdaad weer schaamte opriep. Want je ‘moet’ gelukkig zijn en je zegeningen tellen en zo. Maar als dat dan gewoon niet lukt, als je gewoon niet weet hoe dat moet, ondanks dat iedereen zegt dat het werkt en zo? Wat als het voor jou niet werkt, als je niet weet wat dankbaarheid is, als je je gewoon niet dankbaar voelt omdat je je gewoon rot voelt?
En nee, ik ben er nog lang niet en als ik anderen zo hoor kan het dus jaren duren voordat je wat vooruitgang boekt, voordat je er eindelijk mag zijn.
Maar het begin is er. En ja, ik voel me dus nu best wel dankbaar, ondanks dat daar nog steeds een enorme angst, een enorme spanning onder zit.