En nog steeds worstel ik met iets als communicatie, communicatieve vaardigheden of zo. Want op de een of andere manier kan ik mensen niet enthousiast krijgen voor dingen. En wat ik ook doe als luisteren naar anderen geïnteresseerd zijn in anderen, anderen hun gang laten gaan, mezelf zijn, veel praten, niet praten, op de een of andere manier lijkt het dus niet te werken.
En ook richting m’n partner niet makkelijk, want ik probeer hem zichzelf te laten zijn en zo en niet altijd kritiek te hebben en zo en over gevoelens te praten en assertief te zijn en zo, maar ik blijf het gevoel houden dat ik tekort kom. En dan ruim ik de rotzooi maar weer op of ga maar aan het werk om te zien of ik op de een of andere manier genoeg kan verdienen voor ons allebei. En dat past weer bij m’n doelen en zo.
Maar dus niet makkelijk als je het altijd verkeerd doet. Want als ik naar resultaten kijk doe ik het dus meer dan gemiddeled verkeerd. En ja, er zijn dingen die ik inderdaad absoluut niet wil, zoals dreigementen gebruiken richting mijn partner, ondanks het advies dat ik ooit las om ‘consequenties’ te gebruiken om dingen voor elkaar te krijgen. En voor mij is dat gewoon dreigen, gewoon chantage. En mijn partner doet dat voor m’n gevoel heel veel en dat vind ik niet prettig en dan blijft voor mij toch gelden “wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet”. En dan klink ik misschien wel als een mietje of een zacht ei, maar wat dan wel? Inderdaad hetzelfde doen, dreigen, dingen kapot maken, schade doen? En dan trek ik toch weer aan het kortste eind, want uiteindelijk moet ik toch eten en moeten de honden voer en moet de electriciteitsrekening beaald worden. En dat zijn toch wel drastische maatregelen, hoewel ik vandaag onze hulpen dus niet betaald heb. Maar dat is niet eerlijk, want die hebben niets te maken met de strubbelingen tussen mijn partner en mij. Of wel? Want ze luisteren uiteindelijk altijd alleen maar naar hem.
En dan kom je toch weer op cultuur en zo. En ja, dan is de Filipijnse cultuur ook niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als je in een westers land als Nederland bent opgegroeid. Maar terug naar Nederland, nee, dat zie ik ook niet zitten. Want daar voelde ik me toch uiteindelijk ook uitgekotst omdat ik niet paste, inderdaad vanwege dat gebrek aan communicatieve vaardigheden of zo. En zonder baan, zonder fatsoenlijk inkomen is Nederland ook zeker geen fijn of goed land om te wonen. En geen idee of dat nog steeds hetzelfde is, maar ik denk het wel, want wat ik zo van een afstand hoor en zie is toch nog het Nederland van de mensen die wel een baan hebben, die wel passen. En ik ben nooit socialistisch geweest of zo, maar ik begin wel steeds meer te geloven dat er dus mensen zijn waar je voor moet zorgen omdat die het zelf niet kunnen. En dat het Nederlandse arbeidsethos wel heel mooi lijkt en klinkt en inderdaad heel veel goeds, heel veel rijkdom gebracht heeft, maar dan toch vooral aan de mensen die ‘passen’, die zich confirmeren aan de regels.
En hoe het dan wel moet weet ik ook niet. Maar dat het beter, anders kan, daar ben ik steeds meer van overtuigd. Want op de een of andere manier werkt puur kapitalisme niet meer. En ik begin het ook steeds vreemder te vinden dat de hele wereld financieel zo’n beetje gedreven wordt door reclame en niet door betalen voor diensten of produkten. Kijk maar naar kranten, televisie, radio en internet. Dat is toch raar, dat de bedrijven met het meeste geld het meeste en grootste kunnen adverteren en dat dus, ondanks dat de wereld door internet en Facebook en Twitter en zo, nog steeds het recht van de sterkste geldt.
En willen we dat eigenlijk wel? Is de mens niet veel meer, niet de kroon op de schepping die verder kan kijken dan het recht van de sterkste of het meest efficiënt produceren van produkten?
Waar is de menselijkheid?