“Je bent zo met jezelf bezig” las ik vandaag in een e-mail. En ik vind het erg moeilijk om dit op te schrijven, want ik heb het gevoel dat ik daarmee degene die het schreef tekort doe door dit te noemen. Maar ergens is het ook bedoeld om te laten zien dat ik iets doe of iets probeer te doen met de dingen die mensen me zeggen, met de feedback die ik krijg.
En ik merk nu dat ik inderdaad dat ik weer wil gaan schrijven over de pijn die ik voel, over hoe moeilijk het allemaal is en zo. En dat ik vandaag iets gigantisch mis zag gaan, in elk geval in mijn ogen. En misschien over hoe goed ik het allemaal bedoel en zo en dat dingen op de een of andere manier niet uitpakken zoals ik wil (goed dus, of in ieder geval goed zoals ik denk dat goed is).
En het mailtje voelde als kritiek, als suggesties over hoe ik het beter zou kunnen doen. En daarmee voel ik(?!) dus impliciet dat ik het allemaal fout doe. En het lastige is, dat als ik naar mijn resultaten kijk ik het ook inderdaad allemaal fout doe. En dat ik dus misschien ook impliciet ‘vraag’ om advies of feedback of zo.
ïMaar dus misschien maar eens proberen een uitstapje te maken naar die ander. Die ziet dus inderdaad dingen die ‘fout’ zijn of in ieder geval dingen die beter zouden kunnen. En geeft dus naar beste weten advies en besteed zelfs behoorlijk veel tijd aan een uitgebreide e-mail aan mij. Helemaal voor mij. En geeft ook aan af en toe mijn blog te lezen. En dus zelfs geïnteresseerd te zijn in mij en in wat ik schrijf. En dat is natuurlijk fantastisch, want dat ik precies wat ik wil, waar ik naar op zoek ben, wat ik ook op de een of andere manier wil geven, heb te geven.
En inderdaad, op de een of andere manier is dat erg moeilijk voor mij, geïnteresseerd zijn in anderen zoals ik nu opschreef over degene die mij die e-mail stuurde, tenminste op een manier die goed voelt voor die ander. Maar blijkbaar werkt dat dus twee kanten op nu ik dit zo opschrijf, want die boodschap in die e-mail, ook goed bedoeld, kwam dus in eerste instantie ook niet bij mij aan.
En ben ik nu zo uniek, is die ander nu zo uniek? MIsschien wel, misschien niet, maar inderdaad misschien toch maar eens wat verder nadenken over waar die ander staat, wat die ander nodig heeft. En niet (alleen) redeneren vanuit onszelf, wat wij denken dat goed is (voor die ander).
Alleen hoe weet je dat nu? Contact? Communicatie? En kun je dat leren, écht leren?
Misschien toch maar eens bellen dan? Maar ik ben zo bang en wil zo graag over leuke en goede dingen praten, laten horen dat het eindelijk, eindelijk goed gaat, écht goed gaat. En geïnteresseerd zijn, écht geïnteresseerd zijn
En ja, hoe graag ik ook wil, misschien is dit toch het beste dat ik op dit moment kan, kan geven, misschien moet dit, deze blog, dit bericht, toch genoeg zijn voor die ander. Hoe graag ik ook meer zou willen geven, meer zou willen luisteren, meer geïnteresseerd zou willen zijn.
Dus voor nu, hier, heel erg bedankt lieve <xxx>.