Ja, nog steeds weet ik even niet precies waar te beginnen, wat ik jullie nu wil vertellen, en misschien zelfs waarom ik dat zou willen vertellen. En wellicht nog belangrijker, wat jullie als lezers er nu aan zouden hebben.
Maar op dit moment gaat het misschien even niet om jullie, maar om mijn ‘cause’, de reden waarom ik het allemaal doe, de reden waarom ik in dit grote huis ‘durft’ te blijven wonen en tegelijkertijd om geld durf te vragen.
Wat dat laatste betreft heb ik overigens bedacht dat ik in principe alleen een lening nodig heb om mijn bedrijf weer of nu eindelijk van de grond te trekken. Dus ik zoek gewoon een investeerder of een ‘tante Agaath’ die gelooft in wat ik doe en wat ik hier wil voortzetten en opzetten. En als die lening er is kan ik mezelf gewoon het salaris betalen dat ik al heel lang niet gehad heb en hoeft niemand me ook iets te geven. Het doet me overigens erg pijn dat m’n moeder niet in me gelooft, want vaak lees ik dat moeders hun zoon helpen iets van de grond te krijgen als het tegen zit. En voor zover ik weet heeft elke business z’n downs gehad en heeft elk succesvol bedrijf weleens tegen faillissement aangezeten of is failliet gegaan. Ik dacht altijd dat ik speciaal was, dat ik beter was dan anderen, maar de laatste tijd kom ik er steeds meer achter dat dat niet klopt. Dat ik ook gewoon een mens ben die privé en zakelijk fouten maakt, zelfs hele grote fouten en dat die fouten consequenties kunnen hebben die niet leuk zijn, voor jezelf niet en voor anderen niet.
Ik weet ook dat ik niet meer wil opgeven, iets dat ik denk ik te vaak gedaan heb. Dat ik het dit keer wél goed wil doen, dat ik dit keer wél succesvol wil zijn, dat ik het deze keer wél wil laten lukken, zelfs nu alle omstandigheden en de hele wereld tegen me lijken te zijn, inclusief m’n eigen moeder en m’n zus. En ja, dat laatste doet pijn.
Genoeg voor nu denk ik, alleen nog even dit, want dat is belangrijk en het is de reden waarom ik jullie support en hulp nodig heb. Tot voor kort deed ik alles vooral voor mezelf, wilde ik alles zelf hebben en houden. Ik zie nu dat ik heel egoïstisch ben geweest, ondanks dat ik dacht en het gevoel had dat ik ook dingen voor anderen deed.
Wat me nu vooral de kracht geeft om door te zetten dat ik met het bedrijf dat ik in m’n hoofd heb vooral de mensen in Cagayan de Oro wil helpen, mensen hier wil helpen een beter leven voor zichzelf op te bouwen. Ik woon hier nu ongeveer tien jaar en ik zie steeds meer waarom de levensstandaard hier veel lager is dan in Nederland, waarom hier zoveel arme mensen zijn. En daarom denk ik dat ik hier toegevoegde waarde kan bieden, door te vechten tegen zaken in de cultuur die niet effectief zijn, want het is naar mijn mening vooral de cultuur die de mensen arm maakt en houdt. En de manier waarop ik dat wil doen is hier mijn bedrijf laten groeien tot een bedrijf waarmee ik mensen een goed inkomen kan garanderen, waarmee ik kan laten zien dat je wél succesvol kan zijn hier in de Filipijnen, dat je wél een fatsoenlijk salaris kan verdienen zonder naar het buitenland te gaan en je familie achter te laten. Dat laatste was altijd al een doelstelling van me, zorgen dat vaders hun kinderen kunnen zien opgroeien, en dat houdt me nu op de been om door te gaan, om niet op geven, ondanks dat alles, maar dan ook letterlijk alles op dit moment tegen lijkt te werken.
Het huis verkopen en een hutje op het strand te kopen en van het kapitaal te leven is zo’n makkelijke optie en soms ook verleidelijk, maar ik geloof dat een mens zoveel meer kan of misschien zelfs wel ‘moet’, dus doe ik dat maar even niet en ik ben dat ook voorlopig absoluut niet van plan.