In de loop van de middag werd het me allemaal even teveel. Een partner die al meer dan een maand niet met me praat, toch nog steeds financiële druk (en ja, dat is denk ik ook de belangrijkste reden voor onze relatieproblemen), proberen altijd positief te zijn, ondanks dat ik me vaak ongelukkig voel, electriciteit die langer uit was dan ik verwachtte en nog wat van die dingen. Dus ook wel logisch dat dat af en toe een keer misgaat, als je continu op je tenen loopt. En toen ik dus een onderwerp voor een bericht voor deze blog zocht, bedacht ik dus dat ik in het algemeen niet genoeg aan mezelf denk, niet genoeg voor mezelf zorg, niet genoeg in mijn behoeften voorzie. En ik denk dat ik niet de enige ben. Ik denk dat heel veel mensen dat wel hebben, dat ze zichzelf wegcijferen, niet genoeg aandacht aan zichzelf geven. En op een gegeven moment gaat dat dus mis, want dan is er ergens een tekort dat zich niet meer aan de kant laat zetten.
En nu ik dit zo opschrijf vraag ik me af of dit soort denken nu typisch Nederlands is of zo. Eerst aan anderen denken en dan pas aan jezelf. Want zo wordt het mij, zo wordt het ons vaak geleerd. Maar grote vraag in m’n leven blijft hoe je er nu voor anderen kunt zijn als je zelf niet genoeg hebt.
En ja, ik geloof dat ik nu weer in m’n negatieve gedachtenpatroon zit, dus ik stop nu maar gewoon.
En rest me niets dan je een prettige dag of avond of nacht of wat dan ook te wensen.