Ja, ik bedenk me net iets als waar gaat deze blog nu eigenlijk nog over. Het is geloof ik meer een dagboek over hoe ik me voel en zo dan een blog waar mensen iets aan hebben. Misschien in de toekomst trouwens een goede feed naar Inspiration for Success.
Dus wat nu, what’s next?
Belangrijkste issue is denk ik dat er nauwelijks verkeer is naar deze site, deze blog. Er is zo langzamerhand best wel wat content, maar de site is gewoon te nieuw om door Google serieus te worden genomen. Ach, en ik sta denk ik op een punt met deze blog waar je met elk project of elk ding in het leven wel terecht komt. Het eerste enthousiasme is er af, en dan? Nog geen ‘pay off’. Misschien is dit net het punt of één van de punten waar ‘persistence‘, doorzettingsvermogen nodig is, tenminste als je, ja, succesvol wilt zijn.
Maar wat is succes voor deze blog nu? Ook dat is allemaal vergeten, ondergesneeuwd in de dagelijkse druk om een item te schrijven, want dat was m’n doel. Of eigenlijk niet natuurlijk.
Gek, misschien speelt er ook iets als “het bezit van de zaak is het eind van’t vermaak”. Ik had me voorgenomen elke dag een bericht te plaatsen en heb dat nu een paar maand gedaan. Ik kan het dus. Maar wacht even, ik dacht dat ik geen discipline had. En dat klopt natuurlijk niet als je elke dag twee blog posts maakt, je pagina mijn zegeningen bijwerkt en een inspirerende ‘quote’ naar een groep mensen stuurt. Elke dag, al meer dan twee maand.
Maar wat nu, wat heb ik nu eigenlijk gezaaid. En wat kan ik nu oogsten of had ik willen oogsten? Of met andere woorden, wat heb ik gegeven, en wat zou ik willen geven?
En even terug naar de start. Het dagelijks schrijven van een bericht in deze blog was iets wat ik bereid was te geven in ruil voor iets dat ik wilde ontvangen (volgens de ideeën van Napoleon Hill). En misschien ligt daar een antwoord, want ik realiseerde een klein deel van m’n doel. Ik heb overigens geen verdere plannen gemaakt om dat doel te bereiken en ook niet echt verder acties uitgevoerd. Of bij nader inzien toch? Het is en was natuurlijk nogal een actie om de site Inspiration for Success van de grond te trekken. Die site, dat project, begint inmiddels wat leven te vertonen. Het gerelateerd Twitter account inspireifs heeft inmiddels, ca. een week of zo nadat we het actief begonnen te gebruiken, meer dan honderd followers, serieuze followers, en er worden nogal eens berichten ‘geretweet’. Dat is me met andere Twitter accounts nooit zo gelukt.
Dus ben ik succesvol? Best wel blijkbaar. Dat werd gisteren tenminste bevestigd door één van m’n teamleden. Ik voel me alleen niet succesvol naar m’n eigen maatstaven (in geld). En weer, met wat ik nu weet moet je daar eerst voor ‘geven’, moet je ‘dienstverlenen’, dienstverlenend zijn.
Dus ja, misschien wil ik nog steeds te snel oogsten, misschien heb ik nog niet genoeg ‘gegeven’, misschien zijn m’n diensten nog niet genoeg. Maar wanneer is het genoeg? Wanneer kan ik nu eindelijk eens tevreden zeggen ‘het is genoeg’? Wanneer kan ik nu eindelijk eens volmondig tegen mensen zeggen die me vragen hoe het met me gaat, goed!
Het is een vreemde wereld. Zo op het oog lijken de meeste mensen het beter te hebben dan ik. Maar vanavond onderweg naar huis bedacht ik me dat dat niet klopt. Ik vergelijk mezelf met mensen in Nederland van eenzelfde soort komaf en een zelfde soort ‘niveau’, opleiding en zo. En vergeleken daarmee zit ik denk ik, ondanks onzekerheid en werkeloosheid in Nederland, in een behoorlijk slechte, onzekere positie. Alleen als ik mezelf vergelijk met de meerderheid van de bevolking hier dan heb ik het nog steeds een miljoen keer beter dan zij. En ik las ergens statistieken over mensen die niet genoeg te eten hebben en dat is geloof ik zelfs meer dan de helft van de wereldbevolking of zo. Dus objectief gezien heb ik het dus nog steeds erg, erg goed.
En dat is overigens ook één van de redenen waarom ik nu graag succesvol wil zijn. Om anderen, onder andere die mensen die het veel, veel slechter hebben dan ik, hoop te geven. Om te laten zien dat je vanuit een diep, diep dal toch weer succesvol kan zijn, en ja, dan bedoel ik zeker ook financieel. En dat is ook één van de redenen achter mijn één miljoen dollar doel, niet alleen om zelf (weer) de dingen te kunnen doen die ik graag wil doen, maar vooral ook om een voorbeeld te zijn voor andere mensen, voor mensen die net als ik op het diepste punt van hun leven zitten, financieel of anderszins. En geloof me, mijn eerdere blog items worden door veel mensen als negatief gezien, maar als ik driekwart jaar geleden begonnen was met deze blog had je een miljoen keer zwartere blog items gezien, geloof het of niet. En die hadden niets te maken met financieel, absoluut niets. In die staat wil je niet zijn, absoluut niet. Dat zou ik m’n ergste vijand nog niet toewensen, om zich te voelen zoals ik me toen voelde.
Maar er is hoop, want ik voel me nu een stuk beter dan toen. Alleen ben ik er nog niet, en ik loop nog steeds langs de afgrond. En deze keer is het meer financieel, hoewel als het erop aan komt ik mezelf nog wel een paar maand kan redden als het moet. Maar ik zou zo graag weer leven, zou zo graag m’n schulden afbetalen, zou zo graag weer de dingen doen die het leven de moeite waard maken. En inderdaad een voorbeeld zijn voor anderen, anderen inspireren niet op te geven, anderen laten zien dat je, hoe diep je ook gevallen bent, je toch succesvol kan zijn, toch weer de wereld kan zien, toch weer een auto kan hebben, toch weer met vrienden kunt uitgaan, toch weer vrienden en familie kunt uitnodigen, enzovoort, enzovoort.