Ik kijk de laatste tijd vaak naar Adam, één van onze honden. Al jaren wordt hij geplaagd door schurft en we hebben dat nooit goed op kunnen lossen. Hij heeft daardoor al jaren ontzettend veel jeuk, en ondanks uitgebreide behandelingen met allerlei medicijnen, inmiddels jaren geleden, is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik zie dus al jaren een hond die erge jeuk heeft en de hele dag zit te krabben en blijkbaar erg lijdt. En ik weet niet wat ik moet doen en ik voel me ook schuldig. Schuldig omdat ik niet de discipline kon opbrengen, jaren geleden toen er nog genoeg geld was, om het te proberen op te lossen. En nu voel ik me schuldig en een beetje hulpeloos omdat ik op dit moment een dergelijke behandeling niet kan betalen, of niet wil betalen, want als je iets echt wilt kan het zeker.
Gerelateerd daaraan en aan mijn huidige situatie denk ik ook vaak aan keuzes, aan keuzes maken. Een mens is vrij om te kiezen zeggen ze. En gerelateerd aan wat ik stel en geloof dat alles, letterlijk alles mogelijk is in het leven, klopt er ergens iets niet.
En ik weet nog steeds niet precies hoe dat zit, hoewel ik wel steeds meer snap hoe het allemaal werkt, hoe het in elkaar zit. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld niet bereid om te verhuizen, niet bereid om het huis te verkopen waar ik woon. Dat is een keuze en daar heb ik hele goede redenen voor. En die keuze lijkt een heleboel andere keuzes te beïnvloeden en die keuze heeft bijvoorbeeld als consequentie dat ik niet genoeg geld heb om Adam te behandelen zoals ik graag zou willen.
Maar hierachter zit ook een ‘limiting belief‘, iets als dat het huis verkopen dé oplossing zou zijn voor mijn financiële problemen. En dat is natuurlijk niet zo.
En nu is dit bericht een heel andere kant op gegaan dan ik van plan was, want ik wilde eigenlijk iets schrijven over dat Adam z’n eigen probleem niet kan oplossen. Dat hij alleen maar kan krabben en aangeven dat er iets niet goed is met hem.
En ik vraag me dus af of ik m’n eigen problemen, vooral m’n eigen emotionele pijn kan oplossen. En of een ander dat kan.
Op de een of andere manier ziet iedereen mij krabben, maar even gerelateerd aan mij naar Adam, misschien kan ‘iedereen’ mij ook niet helpen, misschien voelt ‘iedereen’ zich ook machteloos.
En voor mij, voor jouw is Adam’s situate misschien een goede les. Dat het zo gemakkelijk is om adviezen te geven over hoe je dingen op zou kunnen of moeten oplossen. Maar dat het voor de ander misschien niet zo gemakkelijk is als het voor jou zou zijn.