Ik ben in een erg vreemde stemming. Voel me een beetje dronken nu, ondanks dat ik maar één glas ‘rum and coke’ heb gehad. Gek. Voel me verder vooral verdrietig, erg verdrietig. En twijfel of ik moet schrijven wat ik nu in me op voel komen. Mensen raden me af persoonlijk, privé te schrijven. Maar wat is er anders dan ik, dan mijn gevoelens. Uiteindelijk is iedereen alleen en heeft iedereen behoefte aan aandacht, aan niet alleen zijn.
Gek dat ik in deze stemming ben. Vanmiddag werd ik uitgenodigd door een vriendin en we hadden een hele fijne middag samen. Eerst naar een boeddhist meeting en daarna lekker eten en praten in een restaurant hier in de stad. Dat laatste had ik al heel lang niet gedaan. Ze gaf me ook wat dingen en betaalde zelfs het eten en zo. En ze haalde me hier op en bracht me weer terug naar huis. Dus ja, er komen zeker dingen naar me toe, positieve dingen.
En de eerste positieve reactie op mijn ‘quote e-mails’ die ik elke dag stuur. En een onverwachte follower op ons Twitter account Dus allemaal positieve dingen.
En toch voel ik me erg verdrietig. Het duurt allemaal zo lang. Ik wil ook zo graag ‘gewoon’ leven hebben, gewoon een baan hebben of gewoon een bedrijf hebben, gewoon een relatie hebben, een gewone relatie hebben, gewoon weer met vakantie gaan, gewoon weer vrienden bezoeken, gewoon een auto hebben, gewoon geld verdienen. Al die dingen die voor mijn idee van (Nederlands) leven als iemand die goed kan leren, als ingenieur (ir. nog wel), voor mijn idee van ‘gewoon leven’ zo gewoon zijn.
Maar zo is het dus niet. Het leven is dus blijkbaar niet ‘gewoon’, in ieder geval niet voor mij en wellicht voor een groep anderen ook niet.
En ik heb er geen spijt van, van wat me overkomen is, wat het leven me gebracht heeft, van de keuzes die ik gemaakt heb, van de beslissingen die ik nu neem. Ik heb tot nu toe een heel rijk leven gehad, heel veel geleerd, veel meer dan de gemiddelde mens denk ik. En blijkbaar ben ik voorbestemd voor andere dingen dan ‘gewoon’ en waarschijnlijk komt dat ‘gewoon’ ook wel weer voor mij.
Maar nu is het er even niet, en het is er ook al jaren niet geweest. En dat mis ik erg, dat ‘gewoon’, ook al weet ik dat het leven voor veel andere mensen ook niet ‘gewoon’ is.
En daarom ben ik wat verdrietig.