Ik bedacht me net dat ik de laatste dagen even helemaal de weg kwijt ben. Gevolg was dat ik alle motivatie kwijt was en nog steeds ben om wat dan ook maar te doen. En gek nu, want juist dat motiveert me nu om met deze site aan het werk te gaan en dat maakte dat ik me zojuist realiseerde dat ik toch aan het schrijven ben voor anderen, voor jou. Dat het leven of dingen eenvoudiger gaan voor jou. Dat je minder strijd en tegenslagen hebt dan ik. Dat je het beter, slimmer, efficienter of wat dan ook doet dan ik. En is dat niet ergens ook waar het leven over gaat? Dingen beter, slimmer, efficienter en dergelijke doen? Van elkaar en vorige generaties leren om het beter, sneller, efficienter of wat dan ook te doen?
Willen we niet allemaal gewoon leuke dingen doen of zoiets, zonder strijd, zonder vallen, zonder pijn?
Maar dat blijft het rare in het leven, dat vaak juist in die strijd, in die pijn voortgang zit, ‘lering’ zit. Dat je zonder die dingen ook niet kunt genieten van dingen omdat je dan het verschil niet zou zien.
Ja, het leven is vreemd, maar nu komt toch de op één na laatste zin uit Desiderata (vertaald) bij me op:
Met al zijn klatergoud, zwoegen en vervlogen dromen is dit nog steeds een prachtige wereld.