Ik kreeg een erg serieuze reactie op dit bericht. Als je dit bericht leest, lees dan ook Vervolg mijn vader.
Gisteravond had ik het met een vriend over mijn vader. Op de een of andere manier ben ik nog steeds jaloers op hem en op de een of andere manier heb ik nog steeds het gevoel dat hij verantwoordelijk is voor waar ik sta, dat ik nog niet het succes heb bereikt dat ik zoek en verdien. Dat er een aantal fundamentele dingen misgegaan zijn in m’n leven, vooral in carriere en financieel.
Vreemd dat ik jaloers ben, want ik heb heb gevoel dat hij volledig gefaald heeft als vader richting mij als ik kijk naar hoe ik hem als zoon ervaren hebt. En dat is ergens toch veel belangrijker dan werk, er voor je zoon zijn, dat je zoon je waardeert en respecteert als vader.
Begrijp me niet verkeerd hier. Ik weet dat een vader ook gewoon een mens is en z’n best doet, dus ik weet ook dat mijn vader z’n best heeft gedaan, alles voor z’n gezin heeft gedaan wat hij kon en meer. Dus geen verwijt of zo.
Mijn belangrijkste issues met mijn vader zijn denk ik dat hij me niet gesteund en geïnspireerd heeft. Dat hij me niet wilde helpen bij dingen die voor mij belangrijk waren of zijn. Dat hij me niet zag en steunde en inspireerde in wie ik ben.
Weet je, ik ‘moest’ altijd van alles van m’n vader. En veel van die dingen pasten denk ik niet bij mij. Verder kon ik niet tegen hem op, had ik het gevoel dat hij altijd ‘won’ (en dat ik dus altijd ‘verloor’). Ik heb dus het idee dat ik daardoor niet geprogrammeerd ben voor succes, maar juist tegenovergesteld. Geen wonder dus dat ik tot nu toe voor m’n gevoel niet echt succesvol ben geweest.
Verder is één van de dingen die me nog steeds het meest dwars zit dat hij via de Rotary heel veel goede zakelijke contacten had, maar dat hij botweg weigerde om mij toen ik afgestudeerd was te introduceren bij zijn zakelijke contacten, zelfs toen het me heel veel moeite bleek te kosten om werk te vinden na mijn afstuderen. Naar mijn idee is er niets mis met een klein duwtje bij het vinden van je eerste baan door een introductie via je vader. Wat ik zo om me heen zie kan dat heel veel effect hebben bij de start van je carriere.
Voor zover ik weet was z’n belangrijkste reden dat hij het uit ethische gronden niet wilde doen, omdat hij ambtenaar was een geen gunsten wilde vragen. Misschien was het angst voor gunsten terug. Reden zou ook kunnen zijn dat hij wilde dat ik het zelf deed, dat ik m’n eigen leven zelf moest invullen. Hij was er ook altijd ook trots op dat hij z’n eigen studie had betaald, dat hij het helemaal zelf had gedaan. Nu ik dat zo opschrijf bedenk ik me dat ik dat heb overgenomen, dat ik het allemaal zelf wilde doen. Met dramatisch slecht resultaat denk ik nu.
Dus wat me stoort is dat m’n vader niet keek wat ik écht nodig had als ondersteuning en inspiratei. En dat hij normen en waarden liet prevaleren boven z’n eigen zoon.
En even naar het doel van mijn blog, dus terug naar het inspireren en steunen van anderen (en niet alleen voor vaders): kijk naar wat een ander écht nodig heeft, wat een ander écht inspireert. En geef dan en inspireer dan!