De negende zelfanalyse vraag die ik zojuist in de Engelse site beantwoordde, of probeerde te beantwoorden, leidde tot een hele monoloog hoe slecht het allemaal is. En ik wilde hier eigenlijk niet schrijven, maar ik bedacht me dat ik zwaar depressief ben, tenminste als ik een test mag geloven die ik een tijdje geleden deed, ja, op internet.
En het gevoel van depressief zijn klopt, want de laatste tijd heb ik nergens zin in, wil ik eigenlijk niks, wil ik er eigenlijk liever niet zijn. En het is niet de eerste keer dat ik me zo voel, maar wel de eerste keer dat ik het maar gelaten over me heen laat komen en maar gewoon probeer niets te doen of zo.
En ik weet nog steeds niet waarom ik nu zo faal in het leven, in ieder geval op carrièregebied, zeker omdat dat ooit zo belangrijk voor me was en eigenlijk nog steeds is. En ja, ik weet dat ik nu zit te zeuren, maar voor m’n gevoel heb ik alles geprobeerd wat ik maar kon verzinnen en het werkte niet. En dat maakt me zo moe, en ook dat is niet de eerste keer, dat ik me moe voel.
En nog steeds, of opnieuw, vraag ik me af waarom er nu niets mag lukken. Ja, want dat gevoel heb ik, zeker nadat ik hier in 2006 of iets daarvoor een nieuw leven was begonnen, samen met m’n partner, dus ja, nieuwe partner, nieuw werk, een eigen bedrijf, het mooiste huis van de wereld, enthousiast en dat soort dingen. En opnieuw begon alles uit elkaar te vallen en wat ik ook deed, niets leek te werken. En toen in 2012 alles uit elkaar gevallen was en ik voor m’n gevoel niets meer had toch maar weer vanuit de brokstukken iets nieuws proberen op te bouwen, maar ook dat ging niet door. En vervolgens m’n grote gekke internetproject opgepakt, waarvan ik wist dat het niet gemakkelijk was, maar ook daar wist ik bij anderen geen enthousiasme te kweken, in ieder geval niet langer dan een paar maanden. En nu m’n meer realistische afsprakensysteem voor dokters, ook enthousiast begonnen, maar weer voel ik me alleen, weer voel ik me in de steek gelaten, weer heb ik het gevoel dat andere hun deel niet doen, en dat maakt me zo moedeloos en helpt zeker niet om enthousiast door te bouwen.
Dus wat is dat nu, dat patroon van steeds weer, al dan niet enthousiast, opnieuw beginnen en steeds minder overhouden?
En ja, misschien is er toch iets veranderd, want ik heb nu toch meer dan voorheen het gevoel dat als ik op de een of andere manier doorga, er toch een keer iets uit moet komen.
Maar is de prijs van succes dan zo hoog? Is het voor mij meer dan eenenvijftig jaar?