Gek, het telefoontje met m’n moeder gisteren deed me meer dan ik verwacht had. En had ook meer consequenties dan ik verwacht had. Want vandaag heb ik eigenlijk niets gedaan, voelde erg doelloos. Want de fout die ik drie of vier jaar geleden maakte blijft me achtervolgen. En ik weet niet eens of het een echte fout was. Ja, het was een fout, maar terugkijkend weet ik nog steeds niet hoe ik het anders had moeten doen. Ja, met alles wat ik nu weet zou ik het anders gedaan hebben, maar dat is altijd zo gemakkelijk achteraf. En als je eenmaal het pad van de misdaad op bent gegaan wordt het steeds gemakkelijker, zeker als het leven tegenzit, als alles wat je doet om geld te verdienen mislukt, als je steeds dieper in de schulden komt te zitten, tot vandaag de dag toe, want op dit moment heb ik geen werk en er komt nauwelijks geld binnen, in ieder geval niet genoeg om van te leven, of zeg maar overleven.
En dan praten ze over hulp vragen en zo, maar dat heb ik voor m’n gevoel al zo vaak gedaan. En het antwoord is voor m’n gevoel altijd nee. Dus doe ik het dan maar weer zelf, want ze zeggen als je doorzet dat je dan uiteindelijk succes zult bereiken. En ja, dat geloof ik ook wel en recent kwamen er wat dingen naar me toe die wellicht zullen helpen wat zakelijk succes te bereiken, één ding kan zelfs heel veel (financieel) succes opleveren. Maar zo langzamerhand wordt de prijs wel erg hoog en ik bedenk me nu dat mijn opgroeien, mijn opvoeding me op geen enkele manier heeft voorbereid wat er de afgelopen vijftien jaar gebeurd is, of eigenlijk nog langer.
En begrijp me niet verkeerd, ik schrijf dit niet om te klagen of zo. Mijn doel met dit schrijven is om (voor mezelf) meer helderheid te krijgen over goed en kwaad en zo. En of ik nu echt zo schuldig ben. En aan wie ik nu eigenlijk verantwoording schuldig ben. En nu ik dit zo opschrijf ook of en hoe ik het in de toekomst anders, beter kan doen.
Het moeilijkste vind ik op dit moment dat m’n moeder me in de steek laat. Dat ze beslissingen overlaat aan ‘de notaris’ en ‘de begrafenisondernemer’. En daar kan ik niks mee, want ik heb steun nodig van m’n moeder. En van m’n zus. En niet van de begrafenisondernemer of de notaris of de rechtbank of de Nederlandse staat of zoiets. En dat ze verwacht dat ik voor haar zorg, dat ik er voor haar ben. En volgens mij is dat de omgekeerde wereld, want ik had altijd begrepen dat ouders er voor hun kinderen zijn. En niet omgekeerd, hoewel dat natuurlijk niet realistisch is.
En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk zou ik het liefst nu in het vliegtuig stappen en naar haar toegaan en haar troosten en dingen regelen en zo. Maar ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen zonder de chaos hier nog groter te laten worden dan die nu al is. En tenzij er iemand was die alle kosten zou willen betalen, zou ik ook niet weten hoe dat financieel zou moeten. En dat financiële is zelfs één van de belangrijkste redenen waarom alles is zoals het is. En hoe zit dat nu met ‘verantwoordelijk zijn voor je eigen leven’ als je alles gedaan hebt wat je kon, maar dat het gewoon niet genoeg is? En ik probeer parallellen te leggen tussen wat mijn moeder doet en wat ik zelf doe, want voor zover ik weet lijk ik wat dat betreft op haar. En ik probeer dus het ‘ik kan niet’ of ‘kan niet’ van haar te vermijden. Dus ja, ik kan best naar Nederland gaan nu om haar op te zoeken. Ik heb een credit card met een limiet van EUR 2.500,= en daar kan dus best een ticket mee betaald worden en ook wel reis- en verblijfkosten in Nederland.
Alleen dit soort dingen zijn nu net dingen waardoor ik in de financiële situatie ben terechtgekomen waar ik nu in zit. Het is zelfs het begin van mijn ‘misdadige’ gedrag geweest, want het begin van mijn misdaden begon met geld lenen om naar de begrafenis van m’n vader te gaan. ‘Omdat het moest’, omdat het voor zover ik wist zo hoorde. En dat is nu ook precies de reden waarom ik NIET naar de begrafenis van m’n zus ben geweest. Want ik wilde niet nog dieper in de schulden komen dan ik al zit.
En het gekke is dat ik er nog steeds niet achter ben wat ik nu verkeerd doe, waarom ik in zo’n shitsituatie zit en andere niet. Of waarom ik er niet in slaag eruit te komen en anderen wel. Maar goed, dat was nu ook net de reden om dit artikel te schrijven.
En ja, ik weet dat ik (dit keer) eigenwijs genoeg ben om in dit huis te blijven wonen. En ik weet dat ik tot nu toe beslist heb om niet ‘gewoon’ (weer) een baan te zoeken om geld te verdienen. Maar daar heb ik goede redenen voor, want in eerdere, soortgelijke situaties ben ik dus wél weggegaan en heb ik dus wel een huis opgegeven. En dat heeft me niets opgeleverd, behalve, gek genoeg, steeds grotere huizen. En in werk ben ik nooit succesvol geweest en het is me ook eigenlijk nooit goed gelukt om te ‘downgraden’ in werk, een ‘mindere’ baan te krijgen omdat ik al dat super ambitieuze niet (meer) wilde.
Ah, ja, nog even. Inderdaad, als ik alles verkoop en in een hutje op het strand ga zitten is alles opgelost, in ieder geval richting buitenwereld. Want dan kan ik gemakkelijk alle schulden aflossen, het overgebleven geld door tien delen of zo tot ik een klein pensioentje kan krijgen en dan van dat geld leven, want dat is vast genoeg om eten te kopen. Maar wat dan? Dan zit ik in een hutje op het strand me dood te vervelen? Dat is toch ook geen leven?
En dus heb ik vooralsnog besloten om hier te blijven wonen en toch op de een of andere manier mij ‘web development’ dingen te blijven doen om inkomen te verwerven. Het enige probleem daarmee is dat ik er de laatste tijd niet in geslaagd ben nieuwe klanten te vinden, erger nog, klanten ben verloren, of in ieder geval werk van klanten.
Het moeilijkste op dit moment vind ik dat er nog steeds tijd voorbij gaat waarin ik moet eten, in m’n levensonderhoud moet voorzien. En dat hangt in de huidige realiteit dus toch nog steeds af van ‘inkomen’, van werk.
En een ander moeiljk ding vind ik dat er de laatste jaren eigenlijk niets veranderd is, dat ik mezelf nog steeds hetzelfde verhaal hoor vertellen, ondanks dat ik, zeker de laatste jaren, ontzettend veel geleerd heb en nog steeds leer. Maar ik begin de ‘fun’ van het leven steeds meer te missen. En ik begin wat meer moe, wat meer murw te worden van dat steeds maar geen geld hebben, dat steeds maar geen werk hebben. En dus onvermijdelijk daar ook tegen anderen over te klagen.
En dat vind ik misschien nog wel het allermoeilijkste, dat mensen mij niet kunnen of willen helpen, bijvoorbeeld met werk vinden, terwijl ik daar heel veel mensen al heel lang om gevraagd heb. En ja, wat ook moeilijk is is dat veel mensen niet lijken te zien hoe erg het eigenlijk met me is, hoe diep ik gezonken ben. En nee, ik geef het nog steeds niet op, maar minstens elke week komt de vraag bij me op of het niet toch gemakkelijker zou zijn er maar gewoon een eind aan te maken. Maar gelukkig(?) hoop ik nog steeds dat het beter kan, dat het beter zal worden. Dat er toch iets is als ‘gewoon’ leven, hoewel dat voor mij uiteindelijk best wel een luxe leven betekent. Maar echt luxe hoeft eigenlijk allang niet meer. Als ik alleen maar genoeg geld zou hebben om van te leven, om te overleven, en kon beginnen met m’n schulden terug te betalen. Dat zou al fantastisch zijn.