Een goed begin van dit bericht denk ik, want ik zit vol inspiratie. En het begon allemaal met een telefoontje van de notaris waar m’n moeder en m’n zus op bezoek waren om de afhandeling van de nalatenschap van m’n zus te regelen. En ik was eigenlijk best wel blij met dat telefoontje want dat gaf me in ieder geval de gelegenheid om m’n verhaal kwijt te kunnen over hoe het allemaal gegaan is met het overlijden van m’n zus en de afhandeling daarvan. En het was tenminste iemand die neutraal stond in dit verhaal, hoewel ik op een gegeven moment het gevoel had dat ze dacht dat ik ‘moeilijk’ deed. En dat doe ik natuurlijk ook ergens wel, maar de belangrijkste reden is denk ik dat ik gewoon gehoord wil worden.
En dit telefoontje maakte een aantal dingen in me los. En één ding heb ik het liever niet over want dat is even te privé, dus dat komt een andere keer. Maar een ander ding was dat het allemaal perceptie is. Want ik weet dus helemaal niet wat die notaris dacht. Misschien dacht ze wel heel wat anders. Of helemaal niets. Of misschien dacht ze wel aan haar privé dingen. Of aan een moeilijke zaak waar ze even geen raad mee weet. En verder doet het er eigenlijk helemaal niet toe wat ze denkt, want ik ‘moet’ gewoon m’n eigen ding doen, m’n eigen mening geven, m’n eigen beslissingen nemen.
En dat laatste was waarom ik me zo geïnspireerd voelde. Want ik bedacht me dat we zoveel ‘moeten’. En dat dat volgens mij heel erg Nederlands is. En ja, ik woon ver weg ‘dus het is niet gemakkelijk om je in dingen te betrekken’. En dat laatste is gewoon niet waar, want met telefoon en internet ben ik bijna net zo gemakkelijk te bereiken als wie dan ook. En een video conferentie is tegenwoordig met Skype ook heel gemakklijk op te zetten dus je kunt bijna gewoon aanwezig zijn. En natuurlijk is het anders als je samen om de tafel zit. Maar als dat even niet kan of gemakkelijk kan dan zijn er in 2014 genoeg manieren om op een best wel goede manier te communiceren.
En ik realiseerde me dus dat dat ook perceptie is. En dat het voor iemand in Nederland die altijd in Nederland gewoond heeft dus niet zo gewoon is als voor mij, die hier nu ongeveer tien jaar woont en gemerkt heeft dat je heel veel dingen gewoon kan doen, dat het helemaal niet ‘ver’ hoeft te zijn of dat het net zo ver is als je het zelf maakt.
En ja, wat me ook opviel is dat je dus naar een notaris ‘moet’, dat het niet anders kan, tenminste als je in Nederland woont of Nederlander bent. En ja, al die regels en zo zijn allemaal best nuttig. Alleen zie ik steeds meer dat je als mens dus een heleboel dingen niet ‘hoeft’. En ja, dat ik dus best nee kan zeggen als ik het ergens niet mee eens ben. En dat deed ik dus ook, of ik dreigde (en dat woord heeft een hele negatieve betekenis voor mij) er in ieder geval mee. En ik heb dus het gevoel dat m’n moeder en m’n zus dat dus heel erg als dwarsliggen of zo ervaren. En dat ze mij daarom veroordelen. Omdat ik niet doe ‘zoals het hoort’. Maar goed, dat weet ik dus niet zeker, ondanks dat ik wat verbaasd was dat m’n moeder na afloop niet belde toen ze weer thuis was.
En het enige wat ik dus wil is gehoord worden. En overleggen hoe we dingen het beste kunnen doen. Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat dat heel lastig is met iemand die ‘het niet weet’ of ‘het niet kan’. Of iemand die niet met me wil praten omdat, ja, waarom eigenlijk? Omdat ik niet doe wat zij doet? Omdat ik niet naar haar luister?
En ja, het was best wel een goed gevoel om te weten dat er zonder mijn handtekening niets gebeurd. Alleen wat ik daar laatst over hoorde was iets als ‘dan doen we maar niks, dan betaal ik het allemaal wel (en dan ben ik zielig)’.
Dus ja, ik zie steeds beter in wat voor rare patronen ons gezin zit. En ik dacht altijd dat ik in zo’n goed gezin was opgegroeid. En ja, er was veel liefde en zo. Maar niet veel lessen in praktische levensvaardigheden als onderhandelen. Want ‘het kan niet’. Terwijl ik geleerd heb dat er heel veel kan.
Belangrijkste vraag is natuurlijk wat ik met die kennis kan doen. Of ik dingen beter kan laten worden. Want ze zijn dus beslist niet goed, ondanks dat ik altijd dacht dat het anders was.