Ik vraag me nog altijd af of je als mens nu (ambitieuze) doelen moet stellen of maar gewoon het leven moet laten komen zoals het komt, het laatste iets als ‘go with the flow’ of ‘laat dingen maar over je heen komen’.
Zeker het laatste jaar heb ik mezelf enorm ambitieuze, bijna onmogelijke doelen gesteld. En ook daarvoor was ik bezig met doelen. Regelmatig vroeg en vraag ik me daarnaast af of ik niet gewoon maar het huis moest verkopen een hutje op het strand moet kopen en gewoon gaan rentenieren. In principe zou dat kunnen, of in ieder geval had ik dat een aantal jaren geleden gekund, zeker in de Filipijnen.
Natuurlijk is dat ergens een luxe positie die niet veel mensen hebben. Zeker als je een gezin met kinderen hebt is dat iets wat je natuurlijk niet doet of niet kunt doen als je al het geld zou hebben.
Toch heb ik het nooit gedaan en denk ik ook niet dat ik het ooit zal doen. Belangrijkste vraag die je namelijk in dat geval moet beantwoorden is: wat dan? Wat ga je dan doen? De hele dag voor het huis zitten zwemmen, plezier hebben, etcetera?
Dus altijd als ik het even niet zie zitten en het allemaal teveel wordt denk ik aan die optie, niets doen op het strand zitten. En dan denk ik ook altijd weer: nee, ik wil iets doen, iets bereiken.
De vraag of de optie of de keuze komt overeen van het verhaal van de visserman en de toerist dat in verschillende versies rondgaat. Na even zoeken vond ik de volgende link: de visserman en de toerist die een versie van het verhaal vertelt.