Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik als mens op de een of andere manier onderdeel ben van een groter geheel, net als cellen dat zijn in een lichaam. En daar ben ik eigenlijk niet blij mee, want ik ben liever ‘mezelf’, ik ben liever ‘uniek’. En dus niet ‘gewoon maar één van de vele cellen’. Maar natuurlijk ben ik maar ‘gewoon één van de miljarden mensen op aarde. En ben ik op de een of andere manier dus niet uniek, ondanks dat ik denk ik wat anders ben dan gemiddeld, wat meer afwijk van de gemiddelde mens dan gemiddeld.
En dit soort gedachten doet me denken aan de film What the Bleep Do We Know, met name aan een scene waar de hoofdpersoon op een feestje is en waar allerlei karakters/cellen hun input geven aan de diverse personen op dat feestje, input in de vorm van chemicaliën en zo, van emoties en gevoelens. En dat beeld geeft ergens toch aan dat cellen of organen in een lichaam dus niet ‘zomaar’ cellen of organen zijn die passief volgen wat ‘de persoon’ doet of wil. Dat die cellen dus ook hun eigen behoeften en emoties en gevoelens en zo hebben en dat ook communiceren naar ‘het grotere geheel’.
Dus ja, hoe zit dat nu precies? Waar zijn we nu precies onderdeel van gerelateerd aan ‘bewustzijn’? Wat is nu dat grotere geheel? En kunnen we dat ooit zien of begrijpen? Kunnen cellen in een menselijk lichaam het begrip ‘mens’ begrijpen?
Of bestaat dat grotere geheel nog niet? Dat grotere geheel als een soort ‘volgend niveau’ in de evolutie van ‘bewustzijn’?
En waar is nu het einde?