Ja, nu weet ik het dus even niet meer. Want vandaag ging dus om drie uur in de middag de electriciteit uit en die kwam pas om half tien of zo terug. Filipijnse planning noemen ze dat denk ik. Ja, misschien is dat iets om over te schrijven. Want een paar jaar geleden was er dus ook tekort aan electriciteit op Mindanao. En toen waren er dus ‘brownouts‘ volgens schema, met andere woorden, dan heb je dus van acht tot twaalf of van twaalf tot vier geen electriciteit.
En nu dus weer. Alleen dus langer, vaak acht uur of zo. En dat is best wel lang, zeker overdag, als je wilt werken. En er is dus niet zoveel wat je kunt doen als er geen electriciteit is. Want voor de meeste dingen die je doet in 2014 heb je dus electriciteit nodig. Dingen als computers en zo. Maar zoals vanavond dus ook gewoon licht.
En vanuit Nederlandse gedachten, vanuit Nederlandse opvoeding, vanuit Nederlandse cultuur natuurlijk onvoorstelbaar, dat een overheid of zoiets de energievoorziening niet goed plant, niet goed regelt. En de schade is voor m’n gevoel ook enorm. Vooral de indirecte schade van mensen, van bedrijven die niet kunnen werken, die niet kunnen produceren. Maar Filipijnen zijn er nogal lakoniek onder. Hoewel, onder dat lakonieke zit ook iets van machteloosheid, iets van dat de overheid, dat de politici toch niets doen, niet de dingen doen die ze zouden moeten doen.
En ik wil graag helpen. Maar ook daar loop ik aan tegen iets als ‘wij doen het op onze manier (en zo willen we het blijven doen)’. En dan houd het natuurlijk ergens op.
Maar ik blijf moed houden en ik blijf bij de gedachte die ik had toen ik hierheen verhuisde. De gedachte dat ik wat kwam halen, mooi weer en een meer relaxte cultuur en vriendelijke mensen en zo, en dat ik iets wil brengen. Iets van meer efficiency en (dus) meer geld, meer welvaart.
Dus daar blijf ik me maar op richten.