De laatste weken komt toch bijna elke dag weer boven dat ik er liever niet was geweest. En ja, ergens weet ik dat zelfmoordgedachten een soort hulproep zijn en dat zijn ze natuurlijk ook. Maar wat moet je dan anders, als je het gevoel hebt volledig mislukt te zijn in het leven? Mislukt in werk, mislukt in relatie, mislukt in financiën, mislukt in het onderhouden van vriendschappen, mislukt in het onderhouden van relaties met familie.
En her rare met die dingen vind ik nog steeds dat als ik er niet meer zou zijn een aantal mensen vast spijt zouden hebben, spijt dat ze me niet kwamen opzoeken, spijt dat ze me slecht behandelden, spijt dat ze geen contact meer met me wilden.
En ja, je moet je eigen leven maken, je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven. En ergens geloof ik ook wel, en de laatste tijd steeds meer, dat het leven veel meer maakbaar is dan je denkt. En daar houd ik me dan voorlopig ook nog maar even aan vast, dat de dingen die ik graag wil vast nog wel een keer komen. Maar als je dan bedenkt dat je eenenvijftig bent en maar twee relatief korte periodes gelukkig bent geweest en dat de rest toch allemaal maar zwoegen en proberen en zo was. En ja, meestal hard werken, veel doen, proberen ‘er uit’ te komen. En ja, ook in periodes van spanning waarin ik het allemaal niet goed meer snapte waren er natuurlijk best wel leuke dingen. Maar eigenlijk altijd was er die donkere wolk, die spanning in m’n benen. En dat laatste is weer teruggekomen, ondanks dat ik voor m’n gevoel de laatste anderhalf, twee jaar enorme vooruitgang gemaakt heb in persoonlijke ontwikkeling, in zelfvertrouwen en zo.
Maar als je dan dagen alleen bent en probeert mensen uit te nodigen of mensen te ontmoeten en iedereen is druk en zo, dan vraag je je natuurlijk toch af wat voor nut het allemaal heeft, wat voor nut het heeft dat je er bent. Als je het gevoel hebt dat er niemand is die je nodig heeft of nodig lijkt te hebben.
En natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die me nodig hebben, die me zouden missen als ik er niet meer was. In de eerste plaats m’n moeder natuurlijk. En wellicht m’n zus,maar die wil geen contact met me, dus die probeer ik gevoelsmatig maar op een afstand te houden. En misschien Lee, maar die is al twee weken weg en lijkt zich alleen gelukkiger te voelen dan met mij.
En natuurlijk zijn er mensen die zakelijk van me afhankelijk zijn. Klanten waarvoor ik de websites heb gebouwd bijvoorbeeld. Maar die kunnen uiteraard ook elders terecht, dus die hebben me uiteindelijk niet echt nodig.
En ja, recent zijn er wat ideeën die vorm beginnen te krijgen, grote ideeën die wellicht zelfs werkelijkheid kunnen worden, iets wat ik eigenlijk nooit verwacht had. En natuurlijk had ik afgelopen zaterdag een interessant gesprek met een ex-werknemer die mij toch als een soort voorbeeld, als een soort leider zag. En dat laatste deed me natuurlijk goed.
En natuurlijk zijn er de mensen die hier in huis werken en voor hun inkomen, hun bestaan, hoe klein ook, min of meer van mij afhankelijk zijn.
Dus ja, ergens genoeg om voor te leven. Maar als je dan het gevoel hebt dat je zelf zo tekort komt, tekort in dingen die zo natuurlijk, zo eenvoudig lijken te zijn, dingen als een knuffel van je partner, seks met je partner, de liefde bedrijven met je partner. En als je daar zo je best voor gedaan hebt, als je daar zelfs de halve wereld voor over gereisd bent en als je dacht dat dat wederzijds was, dan is dat best wel moeilijk, zeker als je het gewoon niet snapt.
En dat vind ik het moeilijkste, dat ik het gewoon niet snap. Want volgens mij doe ik in het algemeen meer dan gemiddeld, meer dan andere mensen om het allemaal te laten werken. En als het dan niet werkt zoals je gedacht, zoals je gehoopt had, dan is dat best moeilijk.
En ja, ergens zie ik m’n moeder in mij, die alles voor haar kinderen was, die alles voor haar kinderen wilde zijn. En dat werkte dus ook niet. En daar probeer ik dus wat antwoorden te vinden, maar tot nu toe heb ik die nog niet gevonden.
Herken je hier iets van?