Ja, die angst, hoe zit dat nu? Er zijn geloof ik steeds meer mensen die ik niet onder ogen durf te komen, die ik niet meer durf te bellen of te benaderen of te e-mailen. En ja, wat daarachter zit is gewoon schaamte. Want ik schaam me nog steeds voor de situatie waarin ik verkeer, of misschien wel voor wie ik ben. Want hoe heeft het nu allemaal zo verkeerd kunnen gaan? En wat is mijn eigen rol daar nu in? En misschien nog veel belangrijker: hoe kan ik het allemaal goed maken?
En ja, misschien ben ik wel wat autistisch of zo. En misschien ben ik wel nooit volwassen geworden of zo, of gedraag ik me niet volwassen of gedraag ik me niet verantwoordelijk. Maar ik heb mezelf toch ook niet gemaakt? En ik bedoel het toch allemaal goed?
En ja, ik heb wat gekke dromen en wensen. En misschien ben ik wat eigenwijs om m’n relatie ondanks alles te willen laten werken. En misschien is het onverantwoord om hier te blijven wonen. Maar als ik die relatie opgeef, wat dan? En als ik het huis opgeef, wat dan? En misschien nog veel belangrijker, ik wil dat gewoon helemaal niet. Ik heb mijn droom van geen seks voor het huwelijk opgegeven toen het allemaal niet ging zoals ik gedacht had. En daar heb ik nu nog steeds spijt van. En mijn eerste relatie heeft gefaald, en dat wil ik niet nog een keer. En ik ben diverse keren gedwongen verhuisd omdat ik m’n baan kwijt was, omdat ik het niet meer kon betalen. En dat nu nog een keer doen? Ik denk het niet.
Nee, wat dat betreft ben ik denk ik wel wat veranderd, want nu blijf ik vechten voor waar ik in geloof, ja ondanks alles, ondanks wat het kost. Of ben ik hier toch weer dezelfde Guus waarvan iedereen zei dat ik zo eigenwijs was?
En ja, ik denk vaak aan m’n vader en aan het gezin waarin ik ben opgegroeid. En dan ben ik jaloers, want m’n vader is nooit z’n baan kwijtgeraakt en heeft altijd gewoon verdiend, ondanks dat ik weet dat hij ook wel z’n moeilijkheden in z’n werk heeft gehad. En ja, hij was er zo trots op dat hij zelfs z’n eigen studie had betaald. Maar dat zijn nu net de dingen die mij zo’n pijn doen, of misschien hét ding wat me zo’n pijn doet, dat ik al een hele tijd financieel niet voor mezelf kan zorgen. Want ja, dat gaat in tegen m’n hele opvoeding, tegen de cultuur waarin ik ben opgegroeid. Maar als je dan hard werkt en je best doet en zo en het lukt allemaal niet zoals je wilt? Wat moet je dan?
En toen kwam ik dus in de Filipijnen terecht, een nieuw begin waarin alles goed leek te zijn, beter leek te zijn. Want de relatie was eindelijk met iemand die seksueel meer compatibel met me was. En iemand waar ik samen een bedrijf mee op zou gaan zette, opzette. En iemand waarmee ik uiteindelijk besloot alles (weer) samen mee te delen. En toen ging er dus ergens iets mis, en ik weet nog steeds niet wat.
En ja, die ex-partner, dat is ook vreemd. Want die lijkt nu alles te hebben wat ik niet (meer) heb of nooit gehad heb. En ik kon altijd zo goed leren en ik ben juist zo gevoelig en zo. Dus hoe kan het nu dat hij er wel lijkt te zijn en ik alleen maar achteruit ben gegaan, tenminste zo op het oog,nu? En ja, ook voor hem schaam ik me zo. Ik zou het liefst door de grond zakken, want ik heb niets meer, alles verkwanseld, en hij lijkt alles te hebben. En ja, jaloers noemen ze dat. En dat is natuurlijk weer iets dat niet goed is, jaloezie.
En vandaag en de afgelopen week was dus vreemd. Want m’n partner is weer eens vertrokken nadat hij heel boos (op mij?) was. En ergens terecht, maar ergens ook heel onterecht. En ik heb geen idee waar hij is, hoewel ik vermoed dat hij in Siargao is, want dat was hij al van plan. En ik snap hem dus ook totaal niet, want waarom niet dingen delen? Seks, geluk, verdriet,liefde, goede tijden, slechte tijden? Dat was toch wat we allebei wilden? Dus waarom is het altijd ‘nee’, waarom doe ik het volgens hem altijd fout, waarom krijg ik altijd van alles de schuld?
En ja, ook daar weer ben ik verantwoordelijk voor wat er gebeurd, tenminste volgens alle boeken en artikelen en deskundigen en zo. En ergens is dat natuurlijk ook zo. Maar opgeven? Ik denk het toch niet, want ik geloof toch ergens nog in totdat de dood ons scheidt.
Dus ja, raar om je verjaardag alleen te vieren en niet weten waar je partner is. En een partner hebben die altijd boos op je is en zo, en die onredelijk is. Maar ja, waar er twee ruzie maken hebben er twee schuld. En er moet dus toch een manier zijn om het allemaal te laten zijn zoals ik denk dat het moet, zoals ik voel dat het kan zijn. Want dat was toch altijd mijn grootste droom. Dus moet ik die dan opgeven?
Denk het niet.