Ja, vandaag wilde het even niet. En ik vraag me nog steeds af of ik nu zo anders ben dan andere mensen, veel gevoeliger, veel emotioneler. En hoe anderen dat nu doen als alles even teveel is.
Natuurlijk moet ik dit soort dingen hier niet schrijven waar iedereen het kan lezen, maar ik voel me gewoon eenzaam, alleen, onbegrepen.
En natuurlijk moet ik niet klagen. Maar als je het gevoel hebt altijd je best gedaan te hebben en altijd hard gewerkt te hebben (nee, niet altijd, maar wie is er niet af en toe lui of laat dingen lopen) en als dingen gewoon niet uitpakken zoals je verwacht had of gewild had. Wat dan? Mag je je dan niet rot voelen? En hoe kom je daar dan uit?
Ik denk ook vaak aan mijn moeder, waar ik in dit soort dingen wellicht wat op lijk. Wat zie ik bij haar? Wat zou ik haar adviseren? Ze zegt vaak ‘kan niet’ en ik voel dat ook, maar ik wil niet opgeven, ik wil dat dingen wél kunnen.
Wil ik nu echt het onmogelijke? Maar ze zeggen ook dat niets onmogelijk is. En ik wil en wilde toch altijd het goede?
Herkennen jullie iets of ben ik echt anders? En hebben jullie hier iets aan? Niet erg inspirerend, maar ik ben toch ook maar gewoon een mens die het af en toe even niet ziet zitten?