Vanavond was ik op een feestje waar een bandje muziek speelde. En ik was onder de indruk, want de band bestond uit een jongeman met een keyboard en een laptop die ook zong en twee dames die zongen. En er werd nogal wat muziek geproduceerd met die laptop en dat keyboard en ik kon niet precies nagaan hoe hij het deed, want op de een of andere manier speelde hij mee op het keyboard, maar de muziek ging ook door als hij niet speelde.
En ja, best een goed optreden, hoewel ik aan het eind van de avond het gevoel had dat ze het contact met het publiek wat verloren hadden. En dat is dan weer het verschil tussen ‘beroemde’ artiesten en ‘gewoon goede’ artiesten. En ik dacht ook heel erg aan coachen, aan coaching, want met een coach zou deze jongeman het volgens mij net een stukje beter doen, net wat professioneler doen. Want ik miste een pauze of misschien wel meerdere pauzes. Niet om de artiesten te laten uitrusten, maar gewoon om dingen te laten bezinken, de goede muziek wat rust te geven.
En ja, dit is nu misschien net weer een voorbeeld van het hebben van een coach, een omgeving, of gewoon iemand die in je gelooft om écht succesvol te zijn. Want voor m’n gevoel miste deze jongeman gewoon wat feedback over hoe hij het beter, professioneler zou kunnen doen. En dat is wat ik ook zie in American Idol, dat de mensen die ‘het maken’ in de loop van het traject steeds meer ondersteuning krijgen en het mede daardoor ook steeds beter doen en meer zelfvertrouwen krijgen. En uiteindelijk zijn de laatste vijftig en zeker de laatste tien deelnemers gewoon goed en verdienen allemaal een plaats in de muziekindustrie. Maar dat krijgen de laatste tien waarschijnlijk ook zeker en wat ik me zo herinner is het in het algemeen niet de winnaar die het beroemdste wordt, maar vaak nummer twee.
Ah, en ik bedenk me nu opeens weer waarom ik dit bericht wilde schrijven. Omdat ik zelf iets met muziek wil doen, zelf wil zingen of spelen. Maar ik weet niet waar ik moet beginnen en ik heb niet zoveel vertrouwen in de beschikbaarheid van goede muziek- of zangleraren of leraressen hier in Cagayan de Oro City. Want ik houd er erg van om naar muziek te luisteren, liefst flink hard en dat doet me vaak goed, daar wordt ik vaak emotioneel van, daar kan ik m’n emoties goed in kwijt. Maar ik krijg steeds meer het gevoel om mee te spelen, mee te zingen, op de een of andere manier op te treden. En dat ga ik dus vast ook binnenkort op de een of andere manier realiseren. Ik weet alleen nog niet hoe, maar het beeld komt wel steeds duidelijker door en het voelt goed om zoiets te gaan doen.