Ik was vandaag erg teleurgesteld, of eigenlijk meer boos. Ik kreeg namelijk een brief van de belastingdienst met een antwoord op een verzoek om vrijstelling. En het antwoord was negatief, dus dat vond ik al niet leuk. Maar de reden die werd aangegeven sloeg naar mijn idee helemaal nergens op en had helemaal niets te maken met mijn verzoek met mijn argumenten. Verder was het een anonieme brief die niet ondertekend was en blijkbaar gewoon uit de computer gekomen was.
Dus ja, natuurlijk ben ik teleurgesteld dat mijn verzoek is afgewezen en dat roept natuurlijk negatieve gevoelens als boosheid op. Maar het ergste vind ik dat mijn verzoek vanuit het hart was geschreven met naar mijn idee ook heel geldige argumenten om vrijstelling te verlenen. En dat is dus blijkbaar helemaal niet overgekomen. Of de persoon die het las had geen mogelijkheid om ook maar op de een of andere manier te laten merken dat hij begrip had voor mijn situatie.
En dit is nu precies weer één van de voorbeelden waarin we naar mijn idee als mensheid helemaal zijn doorgeschoten in dingen als efficiëncy en procedures en wetten. Er is dus helemaal niemand meer die beslist en dit is niet de eerste keer dat ik dit tegenkom. Er is dus blijkbaar maar één ding en dat is de wet, dat zijn de regels, en die worden rücksichtslos toegepast, ongeacht situaties of omstandigheden die net even anders zijn.
En het nare, het moeilijke van dit alles vind ik dat het mij de vrijheid geeft om ook maar niet om anderen te geven, om maar gewoon m’n eigen gang te gaan. Want die overheid, die belastingdienst, die instantie geeft niets om mij en maakt het mij in dit geval zeker niet makkelijker om dingen op te lossen in m’n leven die ik graag zou willen oplossen.
Dus nee, die rechter die mij wilde spreken en die blijkbaar niets geeft om mijn situatie en mijn persoonlijke relaties, die zakt wat mij betreft maar in de stront. Want die voert dus ook alleen maar de regels uit, dus dat doet hij dan maar volgens de regels. Terwijl mijn oorspronkelijke reden persoonlijk was, iets wat ik niet eens wilde maar wat ik uit een soort verplichting, uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel toch maar op me genomen heb. En wat dus helemaal fout is uitgepakt. En ja, dat is mijn verantwoordelijkheid waar ik mee moet leven en dat is al moeilijk genoeg. Maar moet ik dan ook nog onder allerlei wetten en regels lijden? Ja, dat zal ik doen, maar dan moeten ze me wel komen halen.
En iedereen verliest naar mijn idee op deze manier.
Waar is de menselijkheid, waar is het persoonlijke?