Ik kreeg vandaag een e-mail met een wat naar bericht, want iemand die ik goed ken was getroffen door een depressie. En hij komt uit een gezin waar volgens mij dat soort dingen niet goed bespreekbaar zijn, niet echt geaccepteerd worden. Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me dat dat laatste misschien niet waar is. Misschien is het niet bespreken van dingen als psychische problemen gewoon een manier om daarmee om te gaan. Maar misschien ook niet. En als het laatste het geval is ben ik eigenlijk best blij dat in dat gezin nu het begrip depressief misschien wat reëler, wat duidelijker wordt. Dat depressief zijn niet iets is wat je maar gewoon verzint of zo. Dat het echt iets is van ziek zijn, dat je er niets aan kunt doen en dat je gewoon moet wachten tot het overgaat of zo. Of medicijnen nemen, hoewel ik daar zelf niet zo’n voorstander van ben. En waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien ontken ik zelf ook nog wel teveel dat ik zelf ook best gevoelig ben voor depressie, voor depressief zijn. Dat ik zelf ook soms, of misschien wel vaak dus ziek ben. En dat dat m’n leven best op een negatieve manier beïnvloed heeft, vooral m’n carriere en m’n financiële situatie.
Maar ik vroeg me dus af wat ik het beste zou kunnen doen en het eerste wat bij me opkwam was het sturen van een kaart met “Van harte beterschap” of zoiets erop. Maar ik bedacht me dat dat misschien niet goed over zou komen, misschien niet het bedoelde effect had. Want ik begreep uit het mailtje dat de persoon om wie het gaat zich waarschijnlijk erg schaamt. En dat kan ik me best voorstellen, zeker als je uit een zakengezin komt waar ‘de zaak’ eigenlijk altijd voorrang heeft. En ja, in onze maatschappij zijn zaken als depressie, als depressief zijn denk ik nog lang niet door iedereen geaccepteerd, zelfs niet door mij.
Want wat moet je dan, als je er zelf niet meer uitkomt, het niet meer weet? En als je altijd geleerd is dat je voor jezelf moet zorgen, dat je verantwoordelijk bent voor jezelf. Daar wordt je toch alleen maar meer depressief van?
Dus ja, misschien toch maar een kaartje sturen met “Van harte beterschap”. En misschien moeten we dat allemaal doen, misschien moeten we dat allemaal nog leren of beter leren. Dat psychische klachten betekent dat je ziek bent, niets meer en niets minder. En dat daar dus een kaartje of een bezoek bijhoort. Net als je bij mensen op bezoek gaat die een been gebroken hebben of geopereerd zijn of om een andere reden in het ziekenhuis liggen of thuis ziek zijn.
Dus ja, ik ga toch dat kaartje kopen en opsturen. Maar wel voorzichtig, want het is niet niks als je depressief bent en dan kan dus alles verkeerd vallen.