Mijn dagelijkse bericht hier is nog steeds vaak één van de laatste dingen die ik doe op een dag. Of zoals de laatste dagen, weken, doe ik het soms niet of erg kort, zonder veel toegevoegde waarde. Maar toch blijf ik het doen en toch heb ik ergens het gevoel dat ik er misschien toch iets mee kan bereiken, ondanks dat ik de meeste kennis en ervaring in de Engelse site stop, die eigenlijk een gevolg is van deze blog. En deze blog is ergens ook heel vreemd begonnen, als iets wat ik mezelf beloofd had te geven in ruil voor iets wat ik graag wilde.
En nu ik erover nadenk is dat wat ik ‘terug’ wilde nog niet helemaal gerealiseerd. En dat maakt soms ook dat ik wil stoppen met schrijven hier. Maar iets houdt me toch tegen, dus doe ik toch weer elke dag m’n best hier iets te schrijven, al dan niet nuttig. Maar ik weet dat er trouwe lezers zijn en ik denk dat het ook goed is dat mensen weten hoe het met me gaat, zo ver weg in de Filipijnen. En natuurlijk hoop ik ook dat ze m’n moeder af en toe eens vertellen wat ik hier zoal opschrijf, hoe het met me gaat, wat ik meemaak en zo. Want ik ben er nog steeds niet in geslaagd m’n moeder te overtuigen mijn berichten af en toe eens te lezen. En nu ik er zo over nadenk is dat misschien zelfs één van de redenen om te blijven schrijven, dat ik m’n moeder op de hoogte wil houden van hoe het met me gaat en wat ik zoal doe en meemaak. Want niet makkelijk denk ik, als je zoon zo ver weg woont en als het er even niet inzit om heen en weer te vliegen.