Vandaag eindelijk mijn brief aan Smart afgemaakt en verstuurd over de manier waarop ze limieten in hun ongelimiteerde internetdiensten verkopen en implementeren. En nog steeds snap ik het niet helemaal, want een maandelijkse volumelimiet slaat in internettermen eigenlijk nergens op want voor zover ik weet is internet ‘bandbreedte’ en niet ‘volume’ en zeker niet per maand.
Commercieel slaat het overigens ook nergens op, want waarom klanten op een zo vreemde manier beperkingen opleggen in de toegang tot internet, zodanig dat een deel van de maand je internetverbinding gewoon niet werkt.
Maar het geheel gaat in ieder geval ook terug naar grote organisaties waar mensen van afhankelijk zijn, organisaties waarbij je geen keuze hebt en dus niet zomaar kunt zeggen dat je de dienst of het produkt niet meer wilt. En ik probeer altijd klanten zo goed mogelijk te helpen, maar als je afhankelijk bent van bijvoorbeeld een internetprovider die geen goede service levert wordt dat wel heel erg lastig. Ik zit nu bijvoorbeeld in een internetcafé om wat zaken te doen die ik thuis zonder internet niet kon. En ik betaal nu dus dubbel, want mijn internet thuis is een maandelijks abonnement en ik betaal hier PHP 45.00 per uur, dus straks waarschijnlijk PHP 150.00 of zo. Dat is dus 15% van mijn maandelijkse bedrag dat ik thuis betaal.
En ja, bij grote organisaties ben je natuurlijk ‘niemand’ en maakt het dus niet zoveel uit of die ene klant nu tevreden is, tenminste niet voor die organisatie. Maar voor die ene klant, voor die ene mens maakt het natuurlijk wel uit. En in mijn geval maakt het heel veel uit, want zowel privé als zakelijk maak ik heel veel gebruik van internet en als dat niet werkt ben ik behoorlijk gehandicapt.
Maar goed, dit hele verhaal past weer precies in de boodschap die ik voor de wereld heb: elkaar weer als mens zien en als mens behandelen en niet de (grote) organisatie belangrijker laten zijn dan de mens.
En in de Filipijnen pakt het misschien allemaal nog net wat vervelender of lastiger uit dan in Nederland, maar uit Nederland hoor ik ook genoeg geluiden dat het daar min of meer hetzelfde is.
Dus laten we daar met elkaar wat aan doen. En als je in zo’n (grote) organisatie werkt, laat dan je stem eens horen, want ik neem aan dat het voor de medewerkers ook heel erg vervelend is om allerlei procedures en ‘policies‘ strikt uit te voeren en nauwelijks of geen beslissingsbevoegdheid te hebben om mensen in bijzondere gevallen gewoon te helpen, ook als dat niet precies volgens de regels is.
Ah, en dat perfectionisme in de titel? Ik had de brief niet goed gevouwen, mijn grootste angst, en die paste dus niet goed in de envelop. Maar terug naar huis en opnieuw afdrukken vond ik toch teveel gedoe en die envelop wordt toch weggegooid. Maar toch nog steeds een wat vervelend gevoel daarover, want voor m’n gevoel moest deze brief ‘perfect’. Dus nog steeds is bij mij goed niet goed genoeg.
Herken je dit?