Vandaag dus kerstmis in de Filipijnen en eerste kerstdag in Nederland. En best wel een fijne rustige dag hier, maar toch wel heel anders dan in Nederland. En ergens mis ik het Nederlandse kerstfeest best wel. Ik herinner me met name kerstfeesten met de buren, samen een kerstmaal maken. Maar dat is niet meer en dat komt ook niet meer terug.
En ja, op de een of andere manier draait dus alles om geld, of eigenlijk om geld verdienen of misschien geld hebben. Want als ik geld zou kunnen verdienen of als er geld naar me toe zou komen was ik niet voor de derde keer m’n baan kwijtgeraakt waardoor ik uiteindelijk hier terecht ben gekomen. En als er geld genoeg geweest zou zijn zou m’n leven en m’n relatie nu denk ik toch wel in een veel betere staat zijn. En daar weet ik dus nog steeds geen oplossing voor, hoe ik weer (genoeg) geld kan verdienen en weer een beetje kan leven, weer een beetje kan uitgaanm,, vrienden bezoeken. En misschien zelfs weer een vakantie of zo. Maar ja, zo zal het toch wel niet gaan, want ik wil toch wel heel graag van m’n schulden af en de rente betalen en zo. En dat zal als je realistisch kijkt toch wel een jaar of tien duren. En da’s niet zo’n leuk vooruitzicht als je nog steeds zelfs niet eens genoeg verdient om in je dagelijkse levensonderhoud te voorzien.
En ja, ik heb daar veel van geleerd. En natuurlijk ben ik veel te lief voor m’n partner geweest, heb ik veel te veel toegelaten en laat nog steeds veel te veel toe dat hij veel te veel uitgeeft, tenminste naar Nederlandse begrippen, naar begrippen waar ik mee ben opgegroeid. Maar die begrippen kloppen dus niet meer als je er op de een of andere manier niet in slaagt om geld te verdienen, genoeg geld te verdienen naar de standaarden waar je mee bent opgegroeid, en nu zelfs genoeg geld te verdienen om gewoon te leven, of eigenljik gewoon te overleven.
En ja, natuurlijk is het allemaal mijn verantwoordelijkheid. Ook naar Nederlandse of ‘wereld’ begrippen. Maar als de wereld mijn diensten niet wil, mij niet wil, tenminste zo voelt het, dan veranderen je standaarden dus. Dan maakt het dus allemaal niet meer uit, dan kan het je dus allemaal niet zoveel meer schelen. Of eigenlijk wel, maar als het gewoon niet lukt, ja, dan begrijp je opeens een heleboel. Ook waarom andere mensen, arme mensen, niets doen, niets meer doen.
En ja, dat heb ik dus geleerd. En ik neem aan dat ik er uiteindelijk wel uitkom, dat ik er wel weer in zal slagen wat geld te verdienen en hopelijk m’n schulden terug kan betalen en zo. Maar een leuk leven, een leuk vooruitzicht, nee, dat zie ik dus nog steeds even niet goed.
Dus ja, wees wat voorzichtig met oordelen als je wél in dat systeem past, als dingen je dus wat makkelijker afgaan dan mensen voor wie sommige dingen niet zo makkelijk zijn. Want je weet het dus alleen precies als je zélf in een situatie, in situaties zit die je je eerder in je leven in de verste verte niet voor kunt stellen. Guus met schulden, nou vraag ik je. Dat is en was toch onbestaanbaar? Nou dus niet. En nee, het is niet leuk. Maar eigenlijk kan het me ook niet meer schelen. En nee, dat vind ik ook niet leuk. En is nog steeds niet volgens de normen en waarden waar ik ergens nog steeds in geloof. Maar als een mens zich dus zover in een hoek gedrukt voelt dan maakt hij dus rare sprongen. En dan maakt het allemaal niet meer uit.