En vandaag dus weer dat negatieve gevoel, het grootste deel van de dag. Die gevoelens of emoties die zo naar voelen, die spanning. En zo makkelijk te zeggen dat je je gedachten kunt beheersen, kunt kiezen en daarmee je gevoelens kunt beheersen, kunt sturen.
Maar wat ik ook deed, tot een uur geleden, voelde niet goed, behalve een leuk gesprek met iemand die ik via Oneindige Intelligentie dus (niet) toevallig tegenkwam.
En dat is dus het gekke, want ik wilde meer mensen op m’n pad, goede mensen, en ik krijg mensen op m’n pad, goede. Zomaar, voor niets. Dus eigenlijk gaat het heel goed.
Maar dat gevoel he, dat loopt zo achter. En die puinhoop die ik gecreëerd heb, hoewel ik gisteren of eergisteren bedacht dat ik dat een mens, niet alles in de hand heeft, ondanks wat allerlei boeken en mensen die het weten zeggen. Dus natuurlijk heb ik die puinhoop niet bewust gecreëerd. Of eigenlijk wel, maar dat waren gewoon keuzes die in een bepaalde situatie het beste leken. Of gewoon doelen die ik gesteld had en waarvan ik dacht dat ik die met die bepaalde keuze het beste kon bereiken. Of met alleen die keuze kon bereiken.
Dus keuzevrijheid, ja, maar je hele leven zelf bepalen, nee. En er inderdaad meer tussen hemel en aarde en toeval bestaat inderdaad niet, maar er zijn toch ergens dingen die buiten je om beslist worden.
Maar ik worstel nog steeds met ‘opnieuw beginnen’ en dat iedereen eigenlijk die kans zou moeten hebben, zoals bijvoorbeeld misdadigers. En ik weet dat dat ook ergens niet kan, hoewel je eigenlijk altijd wel zou kunnen besluiten om dingen achter te laten. Maar sommige dingen laat je niet achter, een kind of een gehandicapt kind. Of een partner die een hersenbloeding of wat dan ook heeft gehad en niet meer voor zichzelf kan zorgen. Of wat dan ook, dingen die ik niet ken of me niet voor kan stellen.
Dus keuzevrijheid ja. Maar simpel? Nee.