En mijn ochtend begon dus met mijn partner die boos op me was omdat ik op de een of andere manier niet goed met hem communiceer. En dat hoor ik dus al zo’n beetje sinds mijn eerste baan, dat mijn communicatieve vaardigheden niet goed zijn. En ik vond gisteren of zo een mailtje van mijn ex-partner dat hij vond dat ik toch ergens iets autistisch heb of zo. En de term PDD-NOS is ook al eens genoemd voor een nichtje van mij en ik herken nogal wat van mezelf in haar. En ik ben verder dus ook al een groot deel van m’n leven op zoek naar wat er nu precies mis is met mij. En ja, ik heb ook al diverse psychologen en zo versleten, maar uiteindelijk toen ik opnieuw ergens een soort intake gesprek of zo had bedacht ik me dus dat ik dat NIET meer wilde. Dat ik het helemaal gehad had met al dat sociogedoe en zo.
En ergens klopt daar natuurlijk iets niet, want uiteindelijk is iedereen gewoon zoals hij of zij is, inclusief jij en ik. Dus hoe zit dat nu met dat je moet veranderen en zo. Daar ben ik nog steeds niet uit. En als ik zo alle ‘self help‘ sites en zo lees moet ik zeker veranderen, dingen anders doen. Maar van mijn eerste biologieles is me één ding bijgebleven en dat is dat de biologieleraar stelde dat iedereen abnormaal is, dat ‘normaal’ niet bestaat.
Dus hoe zit dat nu. Waarom stoppen we elkaar in hokjes? En waarom dat ‘veranderen’? En waarom kunnen we elkaar niet (meer) nemen zoals we zijn?
En ik weet nog steeds niet of het ‘vroeger’ nu anders of beter was. Ik heb alleen het gevoel dat toen ik opgroeide, in de jaren zestig en zeventig en misschien tachtig het leven toch eenvoudiger was. Ik ben voor m’n gevoel namelijk toch opgegroeid met het idee ‘huisje, boompje, beestje’, hoewel ik weet dat dat ook toen niet het echte leven was. Maar toch heb ik ergens het gevoel dat het leven toen toch eenvoudiger was, ondanks dat ik ben opgegroeid in een gezin uit de hogere middenklasse en dat mijn beeld toch wat rooskleuriger is of was dan voor de meeste mensen.
Maar als ik zo naar m’n vader kijk en volgens mij de meeste mensen van die generatie dan was bijvoorbeeld een baan veel zekerder toen dan toen ik werkte. Ik heb voor m’n gevoel altijd moeten vechten voor een baan en ik heb niet het gevoel dat de generatie van mijn vader dat zo erg moest. En als ik zo ook om me heen kijk zijn mensen van mijn leeftijd en misschien ook jonger vaak ZZP-er, zelfstandige zonder personeel en hebben toch veel minder mensen een vaste baan.
Maar ik dwaal wat af van m’n onderwerp en m’n boodschap. En mijn boodschap is eigenlijk heel eenvoudig: waarom accepteren we elkaar niet gewoon zoals we zijn, zowel in werk als privé?