Wat is dat nu dat ik op de een of andere manier bij bijna iedereen irritatie lijk op te roepen. Dat ik me door bijna ‘iedereen’ in de steek gelaten voel of zoiets. Dat mensen op de een of andere manier niet graag bij mij komen (maar wel bijvoorbeeld bij m’n partner).
En de laatste tijd is continu in m’n gedachten het idee van ‘wie wind zaait zal storm oogsten’, dat (goede) dingen vanzelf bij je terugkomen, zelfs in veelvoud.
En als ik dus naar mezelf kijk, naar waar ik nu sta, dan moet ik wel heel veel negativiteit gezaaid hebben en heel veel slechte dingen gedaan hebben en heel veel mensen heel slecht behandeld hebben. En ik weet ergens nu wel dat dat ergens misschien wel waar is. Maar ergens klopt het ook helemaal niet.
Dus moet ik dat geloof nu maar opgeven, het geloof in het goede, in het goede van mensen. Het proberen te focussen op de positieve dingen en niet de negatieve dingen. En inderdaad dingen voor andere mensen doen omdat ze dat vragen en ik denk dat ze op prijs stellen wat ik doe? En ja, ergens hoop ik bij die dingen wel dat ze ook naar mij terugkomen, dat andere mensen ook dingen voor mij doen waarvan ik graag wil dat ze gedaan worden. Maar dat gebeurt dus (nog?) niet.
Of moet ik toch maar gaan geloven in iets als ‘pakken wat je pakken kunt’. Want dat lijkt vaak toch wel te werken. Of het lijkt te werken voor mensen waarvan ik denk dat ze het doen.
En terugkijkend op m’n leven heeft m’n harde werken niets opgeleverd, behalve inderdaad gedurende een bepaalde tijd mooie vakanties en een best wel bovenmodaal leven en inkomen. Maar mensen vertrouwen en het mensen naar de zin proberen te maken en m’n best doen, dingen naar beste kunnen en weten doen heeft dus niet echt iets opgeleverd dat ik me daar goed bij voel. En m’n geld kwijtraken en het op de een of andere manier niet lukken van m’n werk en m’n bedrijf heeft me niet veel goeds gebracht, behalve dat ik nu inderdaad snap dat als je arm bent, als je niets te verliezen hebt en geen enkel toekomstperspectief ziet je inderdaad tot alles in staat bent en dat allerlei zaken je dus ook niet meer interesseren, dat het je allemaal niet meer uitmaakt. Dat het je ook niet kan schelen of je wel of niet aan de wet voldoet. Dat het je niet zoveel meer kan schelen wat andere mensen van je denken.
En die situatie en die gedachtengang staat me niet aan, maar ik voel het wel, ik ervaar het wel. Maar als je het gewoon niet meer weet, als je je hele leven al op zoek bent geweest hoe het dan wel moet, hoe je wel gelukkig moet zijn en in de maatschappij te passen, ‘gewoon’ je leven te lijden. Als dat dan gewoon niet lukt vanwege je persoonlijkheid of zoiets. Wat dan?
En nee, ik voel me niet zielig of zo. Maar ik ben wel ontzettend gefrustreerd dat op de een of andere manier de dingen die ik doe, of de manier waarop ik ze doe, niet overkomen op een manier waarop andere mensen er iets aan hebben, er tevreden mee zijn, er plezier aan hebben. En ik kan zoveel, ik weet zoveel. Maar op de een of andere manier is het me tot nu toe niet gelukt daar echt iets nuttigs mee te doen.
En nee, ik zal niet ophouden in het goede te geloven. Maar als je het gevoel hebt dat iedereen om je heen het beter weet, dat je het gevoel hebt dat iedereen die je goed kent zegt dat je het ‘anders’ moet doen. Wat dan? Wat moet je dan? Zeker als je zelf ook het gevoel hebt dat ‘het niet werkt’. Maar hoe dan wel? Is er dan niemand die dat praktisch uit kan leggen?
En nee, het huis verkopen of een baan zoeken of, of, of zie ik niet zitten. Want al die dingen heb ik al eens gedaan en het loste niets op. Dan maar inderdaad liever ‘thuis’ zitten, want weglopen werkt dus niet, dat heb ik al heel lang geleden geleerd toen ik in Japan zat. Dat je dus altijd jezelf meeneemt.
Maar ik zou zo graag positief willen zijn. Mooie berichten schrijven over vakanties en vrienden die op bezoek waren en vrienden die ik bezocht heb. Maar liegen of dingen mooier maken dan ze zijn ligt me niet zo. Is dat dan wat al die andere mensen doen? Dingen mooier maken of laten lijken dan ze zijn? Nee, dat geloof ik toch niet, maar het zou best zo kunnen zijn in een aantal gevallen. Maar waarom dan? Waarom niet de pijn delen en dingen als mensheid oplossen? Want ik lees ook dat iedereen problemen heeft en dat als je de problemen van een ander zou kennen je graag je eigen problemen terug zou hebben.
Maar ergens klopt er dus iets niet, maar ik blijf zoeken en ik zal het vinden.