Ja, 25 of 26 jaar geleden ontmoette ik mijn ex-partner. Dus voor lange tijd stond de datum 28 oktober in m’n geheugen gegrift. Of was het nu 23 oktober (grijns)? En nog steeds sta ik meestal nog stil bij die datum, dus de laatste dagen dacht ik daaraan, dat het onze verjaardag is of was. Maar vandaag wasi ik best wel druk en had ik er niet meer aan gedacht. Maar mijn ex-partner dus wel, want die stuurde een mailtje. En vreemd, dat ook hij niet precies meer wist hoe het nu zat met die jaren. Of het nu 25 of 26 jaar geleden is, hoewel ik dat denk ik redelijk snel kan nagaan als ik wil. Ja, dat heb ik nu, nu ik wat ouder ben, dat datums en jaren niet meer zoveel betekenen als toen ik jong was, toen ik kind was.
Maar inderdaad, 28 oktober is nog steeds op de één of andere manier een belangrijke datum, misschien wel de belangrijkste datum in m’n leven, die dag en de jaren erna toen we nog samen waren en het altijd vierden.
En ik moet nu huilen, want het is allemaal zo anders gegaan als we gedacht hadden. Want we zouden samen oud worden, ondanks dat we wisten dat er ergens iets niet goed zat, niet goed was. Maar dat wil je dus niet weten, dat wilden we niet weten. En misschien is er in de meeste relaties wel zoiets waar je niet goed uitkomt samen, waar je niet compatible bent. Dus we hielden het twaalf jaar vol samen. En het was dus goed, erg goed, behalve dat ene, tenminste voor mij. Maar er was natuurlijk meer, want opeens was hij weg, ging hij weg. En dat heb ik nooit goed begrepen, ondanks dat we beiden denk ik erg leden onder datgene wat niet goed was. Dus waarschijnlijk was het goed dat we allebei onze eigen weg zijn gegaan, niet meer samen zijn gegaan.
En nu verder schrijven wordt denk ik wat te persoonlijk. Alleen doet het dus erg veel pijn dat ik nog(?) niet geslaagd ben in het leven, om een fijn en goed leven te hebben. En Nico dus wel. En dat roept jaloezie op, en jaloezie is iets slechts zeggen ze. Dus dat maakt dat ik me nog meer schuldig voel dan ik al doe. Want de laatste jaren houd ik dus het contact af. Want ik schaam me zo voor waar ik sta, dat het mij niet gelukt is om voor mezelf te blijven zorgen, ondanks dat ik de betere opleiding en de betere banen had. Maar dat is dus zeker niet het enige om succesvol te zijn, een goed verstand, meer dan gemiddeld intelligent zijn. In ieder geval niet meer. Want ik moest ‘communicatief’ en ‘sociaal’ zijn. En dat ben ik blijkbaar niet zo, tenminste niet volgens anderen, niet volgens ‘de maatschappij’, niet volgens de bedrijven en bazen waar ik voor werkte. En later dus niet volgens mijn personeel.
Dus hoe doe je dat nu, als je niet voldoet aan de normen van de maatschappij om een goede baan te houden en zo? Of om een eigen bedrijf te runnen? Hoe moet je dan leven en weer plezier hebben, als alles in de wereld om ‘geld’ en ‘werk’ en ‘jezelf verkopen’ en zo gaat?
En ja, ik doe nog steeds m’n best. En ik ga nog steeds door. Omdat ik nog steeds ergens geloof dat ook ik iets te bieden heb, iets te bieden heb waar mensen voor willen betalen zodat ik weer een beetje plezier kan hebben in het leven. Omdat in het leven van vandaag, in ‘de realiteit’ toch nog steeds alles om geld draait. Dat je voor bijna alles wat je doet, zelfs dingen die je als mens nodig hebt als eten en onderdak en wat andere 2014 basisbehoeften, geld nodig hebt.
Dus ja, Nico, ik weet ook dat dat één van de redenen was dat je weg bent gegaan. Dat ik op de een of andere manier niet goed ben met ‘werk’ en zo. En dat je daar dus niet meer tegen kon. En nee, ik kan daar ook niet goed tegen. Alleen ik kan dus niet ‘weg’ bij mezelf, behalve die laatste optie, die uiteraard nog steeds regelmatig in m’n gedachten speelt. En nee, liever niet. Maar het is zo vermoeiend en eenzaam als je het gevoel hebt dat bijna alle mensen bij je weggaan, opeens niets meer laten horen en zo. En als je dus niet precies weet hoe je dat zou moeten veranderen, als je dat al zou kunnen.
En ja, de laatste tijd gaat het best beter, want ik heb veel meer zelfvertrouwen en zo. En de laatste jaren, maanden heb ik denk ik echt dingen veranderd, waar ik dat eerder niet goed snapte. Maar onderliggend is er nog steeds dat gevoel van niet nodig te zijn, me uitgekotst te voelen. Want dus nog steeds niet genoeg klanten en dus nog steeds niet genoeg geld. En dat snap ik dus nog steeds niet goed, want ik weet dat ik best wel goed of eigenlijk erg goed ben in de dingen die ik doe. En dat ik ook meer dan gemiddeld dingen doorzet, doorga. En daarvan zeggen ze dus dat dat uiteindelijk succes moet opleveren. Maar het duurt dus wel lang, zeker als je andere mensen die ‘gewoon hun werk doen’ wel de dingen ziet doen, het leven ziet leiden dat ik ook graag zou leiden. En ja, dat ik ook gekend heb, maar terugkijkend dus niet zo lang.
Dus inspirerend dit bericht. Ik denk het niet. Maar dit is dus ook een kant van mij, een kant die niet zoveel mensen van me kennen denk ik, de kant die veel meer pijn doet dan iedereen denk ik denkt.