“Als leven pijn doet” is de naam van een boek of zoiets. En ik moest daaraan denken eerder vannacht, toen ik niet kon slapen, ja, niet kon slapen van de pijn. En ik snap nog steeds niet hoe andere mensen leven met de pijn van het leven. Of misschien ervaren ze geen pijn, dat snap ik eigenlijk nog minder, dat kan ik me helemaal niet goed meer voorstellen. En nee, ik heb geloof ik niet altijd pijn gevoeld. Nee, nu ik erover nadenk niet. Maar de laatste maanden, jaren steeds meer. En de laatste weken, maanden, lijkt het weer erger te worden. En ik heb geen idee wat ik eraan doen kan. Ik heb al zoveel gedaan.
En ze zeggen dat ik moet veranderen, minder eigenwijs zijn of zoiets. En ik weet niet precies hoe dat moet en ik wil dat eigenlijk ook niet. Ik wil gewoon dat de pijn weggaat, dat ik weer ‘gewoon’ kan leven, maar ik weet ook niet precies meer wat gewoon leven is. En ik weet helemaal niet meer hoe ik dat zou kunnen realiseren, gewoon leven. Dat is al zo lang geleden, dat ik een gewoon leven had.
En ja, natuurlijk zijn er dingen waar ik blij mee ben, waar ik dankbaar voor ben. De honden bijvoorbeeld, vooral Iwa en YokYok nu, die hier bij me in de slaapkamer zijn, of eerder waren. Blijkbaar voelen ze dat ik gezelschap nodig heb of zoiets. Honden voelen dat, mensen volgens mij veel minder. Want ik voel me de laatste tijd zo alleen, zo in de steek gelaten. Zelfs op de Coda bijeenkomsten waar ik hier (bijna) altijd naartoe ga ben ik vaak, of de laatste tijd meestal, alleen. Of er is één andere persoon, of enkele andere mensen, maar op de maandagen was ik de laatste tijd meestal alleen. En dat doet pijn en het doet me geloven dat ‘ik’ inderdaad het probleem ben. En volgens de Coda principes ben ‘ik’ natuurlijk ook het probleem. Maar wel erg pijnlijk dat anderen die bijeenkomsten blijkbaar niet nodig hebben. Of inderdaad dingen doen die belangrijker voor ze zijn, zoals bijvoorbeeld mijn sponsor, die nota bene een paar keer op de locatie aanwezig was, maar geen tijd had of maakte voor de meeting.
Dus wat nu? De pijn en het risico van uit het leven stappen is me op dit moment te groot, dus ik modder maar wat aan met m’n pijn. Misschien dat ik over een paar maanden of binnen één of twee jaar inderdaad wel dapper genoeg ben om zelfmoord te plegen, maar op dit moment ben ik dat nog niet. Ik ben er wel veel serieuzer mee bezig dan eerder in m’n leven, maar ik weet zo even niet wat een zekere en betrekkelijk pijnloze manier is om een eind aan m’n leven te maken.
En gek, ik bedacht me dat ik liever een einde aan m’n leven maak dan dat ik een nieuwe relatie, een nieuw leven begin. Logisch gezien is dat erg raar, zeker gezien het feit dat ik er denk ik nu wel in zou slagen om op heel korte termijn iemand te vinden om een relatie mee te beginnen. Maar mijn wens om met Lee verder te gaan, om dit keer een gezonde en liefdevolle relatie op te bouwen, is groter dan het idee om met iemand anders iets op te bouwen, ondanks dat ik weet dat wellicht de seks, het ‘love making‘ beter zou zijn met iemand anders.
En gek, hier nu schrijven, delen, maakt me toch wat rustiger, maakt de pijn wat minder. Ik voel het nu, op dit moment, niet zo heel erg. Maar toch, pijn proberen te onlopen, te ontwijken, is niet echt leven volgens mij. Leven is toch ook plezier hebben en zo? Dat heb ik al zo lang niet gehad, plezier. Zonder plezier is er toch niets aan?
En nee, ik weet echt niet meer hoe ik nu plezier moet hebben met de problemen waar ik nog steeds geen oplossing voor heb, zoals geen liefdesleven, of beter gezegd het verkeerde liefdesleven, of een enorme schuld waar ik geen idee over heb hoe ik daar vanaf moet komen. En geen inkomen, of in ieder geval veeeeeel te weinig om van te leven, dat is ook iets waar ik geen idee van heb wat ik daaraan moet doen. Want al m’n projecten lijken te mislukken, of in ieder geval niet te lukken en zelfs m’n DoctorsConnect project lijkt nu die kant op te gaan, want ik ben er nog steeds alleen mee.
Dus hoe zit dat nu met die God die Liefde zou zijn. Of die Hogere Macht die Liefdevol zou zijn? Ik zie het echt niet, maar blijkbaar is mijn idee van liefde volledig anders dan wat het voor een Hogere Macht of zo betekent. Voor mij betekent het iets als iemand blij maken, hem dingen geven waar hij blij mee is. In mijn geval bijvoorbeeld wat geld en misschien een auto of zo. Maar een bromfiets of zo is ook al heel mooi hoor. En ja, een goed seksleven, liefdesleven had ik ook altijd graag willen hebben, want volgens mij ben ik best wel goed in, ja, hoe noem je dat nu, intiem zijn? Maar goed, dat is me niet goed gelukt en eigenlijk wil ik dat ook niet meer. Ook vreemd hoor, dat ik dat niet meer wil. Maar dat is meer dwarsliggen, rancune en zo, vanuit boosheid, boosheid op God dat hij me 54 jaar heeft laten worden zonder fatsoenlijk liefdesleven. En dat was altijd zo belangrijk voor me, maar het lukte nooit goed, ongeacht wat ik deed of niet deed. Zo frustrerend.
Dus ja, hoe zit dat nu met die liefdevolle God of Hogere Macht? Ik ervaar vooral pijn, geen plezier en geen ‘joy’. En misschien zou ik al een beetje tevreden zijn met een meer neutraal gevoel, niet altijd die pijn en dat vreselijke gevoel dat ik altijd ‘torture‘ noem. En martelen is niet de goede vertaling voor wat ik bedoel met ‘torture‘. Het gevoel dat ik, vooral de laatste tijd weer, meestal ervaar, is veel erger dan marteling. En marteling heeft toch niets met liefde te maken? Dus waar is die liefdevolle God dan?
En ja, natuurlijk doe ik het allemaal zelf, want ik heb ‘keuze’. Maar hoe groot is die keuzevrijheid dan? Ja, enorm groot natuurlijk, maar er zijn bepaalde waarden waar ik in geloof, zoals in levenslange monogame relatie. En daar ben ik één keer mee in de fout gegaan, maar dat wil ik dus niet nog een keer op m’n geweten hebben. Dus wil ik graag bij Lee blijven en met Lee een gezonde en fijne liefdevolle relatie opbouwen. Maar op de een of andere manier wil hij dat niet, ziet hij dat niet. Dus dan houdt het ergens op voor mij, relatie en zo.
Dus ja, ik heb zeker keuzevrijheid. Maar hoe zit het dan met waarden die ik heb, waar ik in geloof, en die belangrijk voor me zijn. Moet ik die dan maarzo aan de kant zetten?